Як часта нам не ўдаецца знайсці агульную мову з нашымі дзядулямі і бабулямі. Іх жыццёвы вопыт часта здаецца нам састарэлым, таму мы хочам усе рабіць самі. Як-то мы з дзядулем заспрачаліся, чый час цікавей. Ён казаў, што яны будавалі новую краіну, змагаліся за свае ідэалы, а мы цяпер нічым не цікавімся, акрамя сябе і кампутара. А я даказваў, што цяпер значна больш магчымасцяў, а месца для барацьбы і ў наш «абыякавае» стагоддзе знойдзецца. Вось брат мой, напрыклад, на плошчы, у мітынгу ўдзельнічаў, каб праезд студэнтам танней зрабілі. Дык яны ж дамагліся свайго! Значыць, і мы змагаемся!
Дзядуля толькі пасмейваўся над маей запальчывасцю. А я раптам зразумеў, чаму яго час здаецца яму лепшым. Тады ён быў маладым і быў шчаслівы, у яго ўсе было наперадзе, ён быў моцным і не задумваўся аб многіх сумных рэчах, аб якіх вымушаны думаць цяпер. Тады я вырашыў спыніць нашу дурную спрэчку і прапанаваў дзядулі партыю ў шахматы. За гэтай гульнёй дзед заўсёды забывае аб узросце і маладзее на вачах. А мне так прыемна падарыць майму дзядулі хоць некалькі хвілін маладосці!