Вось у школьным двары сабраліся ўсе вучні і настаўнікі на ўрачыстую лінейку. Пад чароўныя гукі праславутага маршу «Развітанне славянкі» з’яўляецца строй выпускнікоў, якія перавязаныя чырвонымі стужкамі. Сёння менавіта для іх празвініць апошні школьны званок. Ужо ніколі не сядуць яны за свае парты ў пакутлівым чаканні канца ўрока. Цяпер, пасталеўшы, яны ўдзячныя сваім настаўнікам за цярпенне, строгасць і справядлівасць, настойлівасць і спагадлівасць, бясконцую дабрыню і веру ў здольнасці сваіх вучняў. За тое, што, не даючы ніякіх паблажак, гадамі выхоўвалі ў іх характар, настойлівасць, цвердасць духу і імкненне да ведаў.
Сення выпускнікі развітваюцца не толькі са школай, але і з дзяцінствам. Яны ўступаюць у дарослае жыццё, поўную цяжкасцяў, нечаканых паваротаў і самастойных рашэнняў.
І вось нарэшце-то гаворкі скончаны. Хвілінная паўза, і звініць, такі родны, школьны званок. Ён уваскрашае ў памяці выпускнікоў ўспаміны мінулых гадоў. Вось смешныя, васпаваты першаклашкі спалохана выглядаюць з-за сваіх вялізных букетаў, стараючыся не выпускаць з-пад увагі уласных бацькоў. Урокі такія доўгія, бясконцыя. Першая настаўніца, строгая і патрабавальная, паступова становіцца ім другой мамай. І поругает, і пашкадуе, і заступіцца перад крыўдзіцелі.
З гадамі старанні настаўнікаў далі свае плады. З’явіўся цікавасць да вучобы, прага да новых ведаў і адкрыццяў. Бурныя дыскусіі на ўроках ледзь не даходзіла да бойкі, але мудрыя выкладчыкі вучылі думаць лагічна і ўмець гасіць канфлікты словамі. Разумнікі і разумніцы выклікалі павагу сярод аднакласнікаў і заўсёды былі гатовыя дапамагчы. Жыццё практычна праходзіла ў школе: урокі, перамены, абеды, разнастайныя конкурсы і алімпіяды, спаборніцтвы і, вядома, экскурсіі. Доўгачаканыя летнія канікулы ў другой палове ліпеня ўжо пачыналі надакучаць, таму што не хапала зносін са школьнымі сябрамі.
Узгадваюцца і непрыемныя моманты: прагулы урокаў, выклік бацькоў у школу, выдраныя з дзенніка лісты з двойкамі. Ну і яны цяпер здаюцца такімі мілымі дробязямі.
Званок заціх. Возера слез ўсе-ткі выплюхнулася з дзявочых вачэй. Хлопчыкі паспяшаліся шукаць па кішэнях насавыя хусткі і выціраць аднакласніцам слёзы. Цяпер яны ў апошні раз усім класам пройдуць па родных школьных паверхах. Зойдуць у любімы кабінет, сядуць за свае парты, каб выслухаць апошняе пажаданне класнага кіраўніка.
Вядома ж, яшчэ будуць штогадовыя сустрэчы выпускнікоў. Акрамя таго, усе прысягаюць адзін аднаму ў вечным сяброўстве. Але ўжо ніколі не паўторыцца стан дзяцінства. Не паўторыцца чысты, наіўны погляд заплаканых вачэй. Не паўторыцца бясконцы давер дзіцяці да навакольных. Усё гэта застанецца за закрытымі школьнымі дзвярыма, за брамкай школьнага двара, за развітальным узмахам рукі каханага і ўжо такога роднага настаўніка.