Я вельмі люблю казкі. Мне вельмі падабаецца, калі чытае мама, а я сяджу і мару. Вось у казцы «Дзюймовачка» з выдатнай кветкі нарадзілася маленькая дзяўчынка. Вось бы мне такую сястрычку! Я б з ей гуляла, мы б разам спалі, я распавяла б ей шмат цікавых гісторый. А са мной спяць толькі лялькі, якія не размаўляюць, ды кошка, якая толькі мурлыкае ў сне.
А калі б у мяне быў дыван-самалёт ці боты-скараходы, то я магла б падарожнічаць, дзе толькі захачу, Не, лепш дыван-самалёт. Адна я не хачу нікуды ехаць. Я б узяла з сабой маму, тату, брата Дзіму на мора. Кажуць, яно прыгожае, сіняе, без канца і без краю.
Як я мару палятаць на самалёце! Цяпер я маленькая і шмат чаго не магу праверыць, ці з-за свайго росту. А з самалёта я, ужо сапраўды, усёмагла разгледзець. Мне здаецца, што неба, як пухавая пярына. У ім цёпла і ўтульна. А яшчэ мне казалі, што на небе жыве Бог. Ён назірае за ўсімі людзьмі. Калі хто-то паступае дрэнна, то Бог яго карае. Учора Уладзік ударыў Наташу, а потым ен сам упаў і разбіў нос. Я думаю, што гэта Божачка яго пакараў. Я з мамай чысціла бульбу. А сёння атрымала пяцерку па лісту. Гэта Бог, ён мяне пахваліў. Вось я і магла б дапамагчы яму. Калі б я ўбачыла з самалёта, што хлапчукі крыўдзяць дзяўчынак, то я б прызямлііла тут жа самалет і пакарала іх.
Я, напрыклад, веру ў цуды, у Дзеда Мароза, а мая сяброўка Аня кажа, што Дзеда Мароза не існуе. І падарункі на Новы год дораць мама і тата. Ну як жа мама можа дарыць, калі яна цэлы дзень і вечар рыхтуе навагодні вячэру, а ў гэты час падарункі з’яўляюцца пад елкай. Няма!!! Дзед Мароз і Снягурка існуюць! Ужо я — то ведаю не па чутках!
У гэтым годзе мама купіла квіткі на навагодняе прадстаўленне ў тэатр драмы. Спачатку мы глядзелі казку «Беласнежка і сем гномаў», а потым гномікі паклікалі ўсіх дзяцей да навагодняй ёлцы. Там нас сустракаў самы сапраўдны Дзед Мароз і Снягурка. У яго шчокі былі чырвоныя з марозу. Снягурка — сапраўдная прыгажуня! У яе каса ніжэй пояса. Усе дзеці вадзілі карагоды, а за прыгожыя касцюмы атрымалі падарункі.
Але на гэтым навагодняе падарожжа не скончылася. Мы з мамай пайшлі ў планетарый. Прама ў цэнтры залы першага вісеў штучны спадарожнік, і тут я зразумела, што наступная мая мара — паляцець на ракеце ў космас. Што самалёт? Вось ракета — гэта крута! Экскурсавод сказала, што наша планета Зямля, на якой мы жывем, з космасу здаецца маленькім шарыкам. Хацелася б мне ўбачыць гэты шарык. Дзіўна, такая вялікая планета…. А яшчэ ў планетарыі нам казалі пра бязважкасці. Чалавек, як перка, лятае. Усе прадметы, якія атачаюць яго, таксама лятаюць. Мне вельмі цікава было даведацца аб тым, як жа людзі ядуць у космасе. Бо пакуль паставіш талерку, паляціць лыжка ці наадварот. На мае пытанні адказала экскурсавод і паказала цюбікі, у якіх захоўваецца спецыяльная ежа для касманаўтаў. Я спачатку падумала, што гэта зубная паста. Таксама нам паказалі карту зорнага неба. Як яно прыгожа! Кажуць, што, калі бачыш падальную зорку, трэба загадаць жаданне, і яно абавязкова споўніцца. Я б загадала, каб паляцець на ракеце. Вось гэта было б дзіва! Аказваецца, цуды бываюць не толькі ў казках. І калі вельмі — вельмі захацець, то любое жаданне абавязкова збудзецца.