Летняе сонца смажыць неміласэрна і мы яшчэ ўчора марылі аб добрым ясным надвор’і, пачынаем паглядаць на чыстае, блакітнае неба — ці няма аблачыны ? Але надвор’е любіць падносіць сюрпрызы, і багатыя летнія дажджы часцей за ўсё прыходзяць зусім нечакана. Ўстанеш раніцай — на небе ні адзінай хмаркі, толькі пякучае сонца награвае дахі дамоў і слепіць змучаных спякотай гараджан.
І раптам пачуеш грук у акно, усё мацней і мацней, неба раптам нахмурылася і выкіне з сябе цэлыя тоны вады. Хмары набягаюць імкліва, спачатку ліловыя, а потым зусім чорныя, на вуліцы становіцца цёмна, і здаецца, што сярод белага дня нечакана ўсё гэта ноч. Гадовы лівень моцны, гучны, шумны і вясёлы, таму яго так любяць дзеці.
Цёплыя кроплі бударажаць ўяўленне і вось ужо чарговы суседскі хлапчук, радасна пляскае басаножкамі па велізарных лужынах. І толькі чуецца ў двары :
— Дожджык, дожджык, мацней, каб стала весялей !
І дождж, як быццам чуе дзіцячыя просьбы, усё дадае і дадае кропель, нібы, дзесьці наверсе лопнуў вялікі нябесны вадаправод.Дзці любяць бегаць падлетнім цёплым дажджом.
Вецер узмацняецца, ламае старыя галінкі, і гне маладыя дрэўцы да зямлі. Як быццам хоча б перанесці ў невядомыя далі ўсе аджыўшае або слабое. Аднекуль здалёку разносіцца моцны і рэзкі ўдар — гэта вечныя спадарожнікі летняга дажджу, навальніца і гром.
Грукат становіцца ўсё бліжэй, маланкі разразаюць купал неба мудрагелістымі зігзагамі, і становіцца страшна і радасна, адначасова. Прырода гуляе адну з сваіх вечных сімфоній.
Раптам дождж суціхае, неба святлее і становіцца зразумела, як змянілася ўсё вакол.
Дрэвы стрэслі з сябе гарадскую пыл і абноўленыя, радасна патрэсвала сваёй смарагдавай лістотай, трава, якая ад спёкі зусім нахілілася да зямлі, горда расправіла свае былінкі, птушкі з жыццярадасным шчабятаннем, купаюцца ў чорных лужынах. Ды і сам горад выглядае яркім і абноўленым.
І тут, аднекуль з-за хмары, з’яўляецца такое ж вымытае сонца, а ўслед за ім яго добрая прыяцелька — вясёлка. І тады ўжо на вуліцу выходзяць людзі, палюбавацца на розных колераў прыгажуню і чым ярчэй становяцца яе палоскі , тым шырэй ўсмешкі на тварах мінакоў.
Апошнія кроплі сляпога дажджу завяршаюць вялікую мыццё, а гарачае сонца хутка высушвае зямлю і, да вечара ўжо і не скажаш, што зусім нядаўна, над горадам праліўся летні дождж.