Сачыненне на тэму «Павучальны змест беларускіх прыказак і прымавак»

Народная мудрасць — гэта вопыт назапашаны сотнямі гадоў развіцця чалавецтва. Кожнаму народу на планеце Зямля ўласцівыя тыя ці іншыя манеры паводзінаў, асаблівасці зносін, менталітэт. Па міма ўсяго іншага на кожны народ мае свой набор прыказак і прымавак. Менавіта прыказкі і прымаўкі сталі сапраўдным увасабленнем народнай мудрасці. Дзякуючы прымаўкам можна з лёгкасцю вырашыць, як паступіць у цяжкай сітуацыі. Кіруючыся прыказкамі вы можаце быць упэўнены, што робіце правільна. Прыказкі і прымаўкі былі прыдуманыя вельмі даўно і таксама даўно правераны часам, таму паступаючы так як падказвае народная мудрасць складана памыліцца. Галоўнае ў гэтай справе зразумець, тое што кажа прыказка ці прымаўка.

Народныя прыказкі і прымаўкі гэта частка духоўнай спадчыны якая дасталася нам ад нашых прадзедаў. Гэта сапраўды залатая скарбніца народнай мудрасці назапашаная на працягу многіхстагодзяў.Яны ахопліваюць амаль усе бакі нашага жыцця,таму вельмі карысна з самага ранняга дзяцінства знаеміць вашага маляняці з прыказкамі і прымаўкамі,завучваць,раскрываць іх значэнне,дзе і ў якіх выпадках прымяняюцца,вучыць звяртацца з імі . Асновай прыказкі або прымаўкі з’яўляецца прыклад жыццёвай сітуацыі і часам падказка, часам прамое ўказанне на правільнае рашэнне. Прыказкі і прымаўкі складаліся многія стагоддзі і ўвасабляюць у сабе ўсю гісторыю развіцця народа.

Прыказкі якія былі прыдуманы ў розныя часы, пры розных абставінах і сітуацыях. Беларускія прыказкі нясуць у сабе саму сутнасць бытнасці беларускага народа, якая склалася за ўсю яго гісторыю існавання і развіцця. Пры дэталевым разглядзе беларускіх прыказак можна зразумець, чым і як жыве беларускі народ. Чаму паступае так, а не інакш. Адкуль узяліся асноўныя прынцыпы і манеры паводзін і многае іншае.
Прыказкі варта адрозніваць ад прымавак. Галоўнай асаблівасцю прыказкі з’яўляецца яе скончанасць і дыдактычны змест. Прымаўка адрозніваецца няскончанасцю высновы, адсутнасцю павучальнага характару. Часам вельмі цяжка адрозніваць прыказку ад прымаўкі або правесці дакладную мяжу паміж гэтымі жанрамі. Прымаўка мяжуе з прыказкай, і ў выпадку далучэння да яе аднаго слова ці змены парадку слоў прымаўка становіцца прыказкай. У вуснай гаворкі прымаўкі часта становяцца прыказкамі, а прыказкі — прымаўкамі. Напрыклад, прыказка —  лёгка чужымі рукамі жар заграбаць часта ўжываецца, як прымаўка чужымі рукамі жар заграбаць, то есць вобразны малюнак аматара чужога працы.

Прымаўкі ў сілу сваей асаблівасці вобразных выразаў часцей, чым прыказкі, збліжаюцца з моўнымі з’явамі. У прымаўках больш нацыянальнага, агульнанароднага значэння і сэнсу, чым у прыказках.Прымаўкам часта ўласцівыя ўсе ўласцівасці моўных з’яў. Такі выраз свінню падкласці, гэта значыць зладзіць каму-небудзь непрыемнасць. Паходжанне гэтай прымаўкі звязваюць з ваенным ладам старажытных славян. Розніцу паміж імі народ выказаў у прыказцы: прымаўка — кветачка, а прыказка — ягадка», паказваючы на тое, што прымаўка — гэта што-то няскончаная, якая мае намёк на меркаванне.

Понравилась статья? Поделиться с друзьями:
Добавить комментарий


шесть + 9 =

;-) :| :x :twisted: :smile: :shock: :sad: :roll: :razz: :oops: :o :mrgreen: :lol: :idea: :grin: :evil: :cry: :cool: :arrow: :???: :?: :!:

Adblock
detector