Сачыненне на тэму «Ручаёк»

Мне заўсёды было цікава, адкуль бяруць пачатак вясновыя ручаі. Калі раніцай я выходзіў на вуліцу, ручайкоў не было і ў памоўцы. За ноч вясновыя маразы пакрывалі зямлю ледзяной скарынкай, пад якой і хаваліся лужыны і ручаі. Пад напаўпразрыстым лёдам можна было ўбачыць тое, што нёс з сабой ручаёк ўчора і што чакае яго несці далей, калі сонца зноў абудзіць ручай. Гэта былі запалкі, нейкія галінкі і нават папяровы караблік, ўмёрзлыя ў лёд. І сапраўды, праходзіць некалькі гадзін, ручаёк набірае сілу і спачатку ляніва, а потым усё хутчэй накіроўваецца па аднаму яму вядомаму маршруце. Вада злёгку булькае, пеніцца. Ўздоўж рэчышча ручая адгадваюцца мініяцюрныя купалася адхоны. Міма ідуць пешаходы, зрэдку пазіраючы на ручай. Але тут да суседняга пад’езда пад’ехала вялікая грузавая машына і коламі разбурыла рэчышча ручая. На яго месцы ўтварылася каляіна, якая паступова запаўнялася вадой. Я вырашыў аднавіць ручай. Машына з’ехала, а я, узяўшы дзіцячую лапатку, дапамог ручаю здабыць ранейшыя межы. І ён з яшчэ большай сілай і упэўненасцю працягнуў свой ​​бег. У яго цурчанні мне чулася радасць вольнага бегу вады. А яшчэ я зразумеў, што пройдзе некалькі дзён і ніякай ледзяны панцыр ня возьме ў палон ручаёк. Цвыркалі вераб’і, здавалася, яны з ручаём выконвалі няхітрую песеньку. «Калі гэта песенка, то пра што яна ? » — Думаў я. Напэўна, пра то , што маразы хутка сыдуць зусім і вернуцца і нашы краю пералётныя птушкі. Які прыгожы вясновы ручай. Вясновы ручай гэта адно з цудаў свету. Гэты невялікі вадацёк бестурботны, вольны. Рухаецца па сваім рэчышчы спакойна, ніхто і нішто яму не замінае. Гэта такое прыгожае відовішча, што на яго можна глядзець гадзінамі. Звычайна маленькія дзеці бегаюць па гэтым ручайку, затым спрабуюць дагнаць яго. Прыгажосць прыроды  — шпаркі ручаёк!