Я гарадскі жыхар. І як гараджанін я прывык да таго, што мяне заўсёды атачаюць камфорт і цывілізацыя, мне звыклыя шум транспарту, фабрык, заводаў. Побач крамы, прыпынак аўтобуса, тэлефон. Хуткі кругазварот жыцця, чаргаванне дзен, тыдняў, месяцаў. Не паспяваеш азірнуцца — а ўжо прайшоў год, і вось ужо зноў першае верасня, зноў школа і вучоба. І таму моманты «адрыву ад цывілізацыі» вельмі прыемныя і запамінаюцца надоўга. Напрыклад, тое, як мы з татам летам былі на рыбалцы.
Гэтым летам я быў у вёсцы ў бабулі. Як-то на выхадныя прыехаў бацька, і мы вырашылі парыбачыць. Прачнуліся ў той дзень крыху раней. Толькі пачынала днець, і было даволі прахалодна. Мы накінулі курткі, ўзялі вуды, накопанных з вечара чарвякоў, хлеб (таксама для прынады), тэрмас з распаранай пярлоўкай (на яе цудоўна дзяўбуць акуні), невялікае вядро, бутэрброды. Селі на ровары і паехалі да ракі. Там мы знайшлі ціхае месца паміж двума вербамі, размясціліся і закінулі вуды.
Сядзелі мы доўга, чакалі, але паплаўкі ўсе не рухаліся, хаця тата і казаў, што лепш за ўсё дзяўбе на досвітку. Мы мянялі прынаду, зноў закідвалі вуды, але нічога не лавілась. Тата наракаў, што з вечара не прыкарміў рыбу. І тут я падумаў, што нядрэнна было б начапіць на кручок адразу і хлеб, і чарвяка. Так я і зрабіў. Прайшло зусім няшмат часу, і мой паплавок стала цягнуць ўніз. Ура!
Але аказалася, што, калі рыба дзяўбнула, трэба яшчэ здолець правільна выцягнуць вуду, каб здабыча не сарвалася з кручка (падсеч — хуткім і рэзкім рухам падняць вуду ўверх). Папа павіншаваў мяне з пачынаў. Далей справа пайшла весялей. Разы два рыба зрывалася ў мяне з кручка, затое бацька тузаў адну за іншы.
Калі я хацеў выцягнуць вуду ў чарговы раз, каб памяняць прынаду, у мяне гэта не атрымалася. Леска раптам нацягнуўся, а вуда стала пагрозліва хіліцца. «Тата, памагай!» — не вытрымаў я. Ён падскочыў да мяне, і мы сталі разам цягнуць вуду. Я баяўся, што леска проста заблыталася і мы выцягваем якую-небудзь корч (занадта ўжо падазрона ціха вяла сябе рыба, калі гэта была яна). Але вось вуда рэзка тузанулася, потым яшчэ раз. Добра, што вуда мне дасталася моцная, інакш бы яна проста зламалася. «Вядзі асцярожна да берага! — павучаў бацька. — Плаўна!» Я так і рабіў. Вуда вытрымала, леска не парвалася, і на кручку вісела велізарная (як мне падалося) рыбіна — лешч. Я проста не паверыў сваім вачам.
Калі мы прыйшлі дадому і ўзважылі наш улоў, то аказалася, што гэтая вялікая рыба важыла столькі, колькі і ўся дробная. Тата пасмейваўся, а я быў надзвычай ганарлівы сабой: першая рыбалка — і такая ўдалая. Ну і хай кажуць, што навічкам заўсёды шанцуе.
Да канца лета я хадзіў на рыбалку часам сам, часам з сябрамі. Бабуля з задавальненнем рыхтавала рыбныя стравы. Яна яе і варыла і смажыла, і саліла. І кожны раз жадала мне ўдалай рыбалкі. А да майго ад’езду бабуля прыгатавала выдатнага фаршаванага карпа.