У аповесці «Трэцяя ракета» дзеянні адбываюцца нашмат пазней, ужо на заключным этапе вайны, калі яе вогненны вал дакаціўся да Румыніі і Венгрыі. Але ў гэтай аповесці героі — усе тыя ж звычайныя людзі працы, якіх час вымусіла пакінуць прывычныя і вельмі натуральныя для іх мірныя заняткі і ўзяцца за зброю. Такі, напрыклад, камандзір гарматы старшы сяржант Жоўтых. «Звычайны калгасны дзядзька», як гаварыцца пра яго ў аповесці, ён ваюе з ясным
разуменнем таго, што трэба выканаць свой воінскі абавязак. Але больш за ўсе ён марыць, каб гэтая вайна была апошняй, каб дзецям не давялося даведацца такога ліха, якое забрала ў Жоўтых і бацькі (загінуў на першай сусветнай), і дзеда (забіла падчас руска-японскай вайны), а пазней, пад Халхін-Голам, і брата покалечыла.
Рысы абыкнавеннасці выразна бачныя і ў Лазьняку, які,зазіраючы сабе ў душу, ужо цвёрда вырашыўшы «біцца з усіх сіл», Худзенечкі, «як жардзіна», «ціхі, слабасільны інтэлігент», ён нейкі надламаны,пакрыўджаны — гэта ўсе аб хворым малярыяй Лук’янаве, былога лейтэнанта,
разжалаваны за баязлівасць ў радавыя. Але і ён зразумеў, што, не перамогшы ў
сабе баязліўца, не перамагчы ворага». І гэта разуменне, і перамога над самім сабой даліся Лук’янаву вельмі не лёгка. Памірае ён, пры ўсіх яго слабасцях, па-салдацку. Ён аддае сваё жыццё ў барацьбе з ворагам, аплаціўшы высокай цаной набытае, нарэшце-то, салдацкую мужнасць.
Для Быкава заўсёды цікава, які асабісты інтарэс рухае чалавекам на вайне: гэта рана ці позна выявіцца. І тады, якімі б словамі пры агульных мэтах ні прыкрываўся чалавек, становіцца ясным, хто ён ёсць на насамрэч, і якога яго стаўленне да вайны, народу, айчыне.
Камандзір Жаўтых вайну ўспрымае, як неабходнасць абараняць радзіму, ён ведае, што многія жыцці, далекія і блізкія, залежаць ад яго, і ім рухае моцны асабісты інтарэс, які супадае з гістарычным і цікавасцю. І гэта, можа быць, тлумачыць, чаму так натуральна і
самастойна яго гераічнасць.
Лёшка Задорожны ў вайне бачыць толькі парадны бок: ўзнагароды, чыны і не разумее штодзенага будзенага гераізму салдат. У вырашальны момант бою ён выгадвае, хітрыць, любой цаной ухіляецца ад агульнай ношы, каб толькі захаваць сваё каштоўнае жыцце.
Намаганні жа Жоўтых яго салдат ўтрымаць пазіцыю – гераічныя намаганні; у прасторы фронту адна гармата, утрымлівальная свой рубеж, можа быць пацерана, як іголка ў стозе сена. Але мяжу утрымліваецца цаной пяці чалавечых жыццяў. Можна сказаць, што гэтыя людзі імкнуцца
дзейнічаць годным чынам, але годныя шляхі — самыя небяспечныя: іх- то і спяшаецца перакрыць смерць, па сэнсе яна можа быць гераічнай, але і велічы ў ёй не прыбывае. Цяпер яна ўбачана яшчэ бліжэй, вачамі апавядальніка Лазняка. Ён бачыць, як б’е кроў з горла і
пырскае яму ў твар, накрывае спіну Задарожнаа, — гэта гіне Жоўтых. Гераічнае і заканчваецца так; нічога нельга змяніць, ад гэтага яшчэ больш нясцерпным боль за чалавека. Багацце штодзенна-гераічнага і штодзенна-трагічнага ў Быкава лішні раз нагадвае, якая была
вайна, і з якіх бясконца малых складнікаў перамог і страт складалася гістарычная перамога народа.
