Сачыненне на тэму «Студзень»

Цяпер студзень — сярэдзіна зімы. З раніцы свеціць яркае сонца на блакітным чыстым небе. Снег пераліваецца рознакаляровымі агеньчыкамі, лёгкі марозік. У такі дзень прыемна ўстаць на лыжы і пайсці ў зімовы казачны лес. Тут незвычайна ціха. Таямніча стаяць елі, захутаныя ў цёплую белую футру са снегу. Дзьмухнуў лёгкі ветрык, з бліжэйшай галінкі абсыпаўся снег. Праляцела вялікая варона і змахнула снег на дарожку. Я іду ўздоўж ла і атрымліваю асалоду ад гэтай суровай і казачнай прыгажосці. Здаецца  усё замерла вакол, але гэтай ілюзіі. Дзесьці на верхавіне хвоі мітусіцца белка, удалечыні прашмыгнуў заяц -бяляк. Зіма дыктуе свае законы, але жыццё не спыняецца ні на хвіліну, насельнікі лесу занятыя сваёй паўсядзённай працай. Я таксама іду дадому — пара рыхтавацца да вучэбнага тыднія. Разгар зімы. Халодна, ветрана. Як добра, што сёння нядзеля і не трэба нікуды выходзіць. Я падышла да акна, каб паглядзець тэмпературу на градусніку. Мінус дзесяць. Нават здрыганулася, у думках прадставіла, як пранімае да костак гэты пранізлівы вецер. У нас пад акном расце рабіна. Яна прыкметна разгойдваецца пад напорам ветру. Раптам яе абляпілі зграя снегіроў. Яны дзелавіта расселіся на галінках, агледзеліся па баках і сталі дзяўбці яркія сакавітыя ягады. Дрэва вялікае, пунсовых пэндзляў багацце, таму птушкі не мітусяцца, усім хапае. Накляваўшысь ўдосталь, снегіры выпукляць ярка- чырвоныя грудкі, як на выставе. Верагодна, яны чакалі каманды важака. Адпачыўшы пасля багатага абеду, птушкі паляцелі. А я здзівілася — дрэва было шэрае, не засталося ні адной чырвонай гронкі. Як добра, што ёсць такія зімовыя сталовыя для нашых птушак !