Я жыву ў невялікай вёсцы, дзе больш за ўсе люблю навакольны яе знешні свет. За чыгуначным палатном — невялікая сажалка, якую падзяляе на дзве часткі плаціна, а за імі — прасторныя лясы. У сажалцы водзяцца розныя дробныя віды рыбак, мясцовыя жыхары любяць густ менавіта нашай рыбы, гадзінамі сядзяць на месцы лоўлі. На беразе сажалкі добра прагуляцца, тут лёгка дыхаецца, паветра празрыстае. Калі захочацца пабываць на прыродзе, далёка ісці або ехаць не трэба — вёску атачаюць бярозавыя гаі, ліставыя і хваёвыя лясы. Калі ўраджай на грыбы, асабліва грузды, у нашы лясы з’язджаецца шмат грыбнікоў і ягаднікаў. Нават ноччу з ліхтарыкамі збіраюць дары прыроды.
Мы прывыкаем да таго, што атачае нас і часта не заўважаем шчодрасці і прыгажосці беларускай зямлі. І ўсе часцей хочацца бываць на свежым паветры ў родным краі. Летам вакол вёскі, поля духмяных кветак, над якімі лятаюць матылькі, як чмялі, пчолы, мухі, машкара. На душы становіцца легка, спакойна, узгадваюцца самыя прыемныя імгненні.
Вясной я ажываю з усім жывым, навакольным мяне — з першай зелянеючай травой, з белай смятанай садоў, паліваючай зацвітаючую чаромху і кусты яблынь. Падымаецца настрой і хочацца быць па-сапраўднаму добрай ад салатна — бледнай зеляніны цнатлівых бярозак. Я люблю гэта невыразнае заміранне ў прыродзе, калі ўжо прайшла вясна, а лета яшчэ не наступіла. Наша беларуская прырода звычайная і не экзатычна, але затое такая гаючая і родная! Лясы, палі, мурожныя ўгоддзі і сажалка, якія атачаюць маляўнічым кольцам маю вёску, робяць яе непадобнай на бліжэйшыя вёскі і вылучаюць яе з мноства такіх жа маленькіх і адасобленых паселішчаў. А яшчэ, калі надыходзіць вясна, мы з сябрамі пракладаем дарожкі заблудным ручайкам, пускаючы па ім трэскі, і кару ад дрэў або папяровыя караблікі. Гэта самае вяселы і яркі час года!
Жыць у вёсцы весела. Тут жывуць добрыя людзі, з адкрытай душой. Прырода дарыць нам чыстае паветра. Навакольнае асяроддзе прыгожае. Я ніколі не прамяняю гэта месца, бо гэта радзіма маіх бацькоў і мая радзіма, якой я шчыра удзячна.