Сачыненне на тэму » Вайна ў дзяцячых сарцах»

Гады Айчыннай Вайны не забудуцца ніколі. Людзі шмат гавораць пра подзвігі салдат, афіцэраў, цэлых батальёнаў, палкоў, дывізій. Гэта, вядома, справядліва, але нельга забываць і пра маленькіх дзецях, якім наканавана было жыць у гэтыя грозныя гады вайны.

Самым цяжкім для дзяцей таго часу было тое, што быўшы маленькімі, яны ўжо спазналі усе нягоды жыцця.

Дзеці былі неадукаванымі, бо ім давялося кінуць школу і ісці працаваць, каб неяк пракарміцца. Так як усе мужчыны пайшлі на фронт, дзеці разам з жанчынамі працавалі ў калгасах, на фабрыках і заводах. З-за недахопу рабочай сілы, дзеці пачыналі працаваць з 12 гадоў, і нават раней. Цяжкая фізічная праца, бясконцыя пакуты несумненна падарвалі псіхіку дзяцей таго часу. Маленькім, безабаронным ім даводзілася змагацца не толькі за свае жыцё, але і за жыццё сваіх сясцер і братоў. Старэйшыя дзеці спрабавалі паставіць на ногі малодшых, весці хатнюю гаспадарку, пакуль іх маці здабывала хлеб.

Маей бабулі было 13 гадоў, калі пачалася вайна. Яна расла ў шматдзетнай сям’і. У 14 гадоў яна стала працаваць на ферме і паралельна гадавала 2 малодшых сясцёр і брата, старэйшыя пайшлі на фронт. Замуж яна выйшла ў 30 гадоў. Да таго часу ва ўсіх трох яе выхаванцаў былі сем’і і раслі дзеці.

Гэта кажыць аб тым, што ў дзяцей, якія прайшлі праз усе пакуты вайны, моцна развіты пачуццё абавязку і адказнасці. Калі б можна было зазірнуць у вочы свайму дзіцяці таго часу, мы б заўважылі не толькі страх і роспач, але і гатоўнасць, жаданне выжыць у што б тое ні стала.

Нягледзячы на тое, што гэтыя дзеці былі пазбаўленыя дзяцінства, гэта былі моцныя духам «маленькія людзі». Напэўна, цяжка не пагадзіцца з меркаваннем, што пакаленне дзяцей, якія жылі ў час вайны, само па сабе ўнікальна, бо гэта маленькія дарослыя, філосафы жыцця, якія прайшлі пазбаўлення, нягоды, смерць блізкіх, але і маленькія радасці, і шчасце заканчэння вайны.

Я маю ўяўленне аб дзецях вайны, абапіраючыся на аповеды маей бабулі. Я зразумеў, што гэтыя хлопцы валодалі, бадай, лепшымі чалавечымі якасцямі. Дзеці ў наш час не адрозніваюцца запалам да вучобы. Падчас вайны дзеці вымушаныя былі сядзець з братачкам і сястрычкай, гатаваць ежу, даглядаць за жывёламі, завіхацца па гаспадарцы, а нярэдка і працаваць на фабрыках па 18 гадзін, што б хоць як-то дапамагчы сям’і.

Мая бабуля працавала на абутковай фабрыцы, дапамагаючы тым салдатам, што шыла боты і плашчы. І гэта ў 13 гадоў! Падумаць толькі, гэтыя дзеці былі апорай дарослым і выконвалі гэтак недзіцячую працу. Дзяўчынкі засыпалі ля станка, але настолькі былі загартавалі, што навучыліся не скардзіцца.

У школу, вядома, хадзіць увесь час не ўдавалася, але дзеці, рваліся туды з вялікай радасцю. Настаўнікаў было мала, а ўмовы — суровымі. У школу з усяго сяла збягаліся дзеці розных узростаў і з зачараваннем слухалі настаўніка. Паперы не было, дзеці пісалі алоўкамі паміж радкоў газетнай паперы. Бабуля нават у люты мароз праходзіла пяць кіламетраў у худых валенках для таго, што б атрымаць веды.

Голад так жа адыграў велізарную ролю ў выхаванні ў дзіцяці ягоных уласных якасцяў. Гэта вучыла іх шчодрасці, справядлівасці. Дзіця не імкнуўся ўсе лепшае ўзяць сабе. Калі немец дарыў пернік, дзіця не хаваў яго, а бег дадому і адразу дзяліў на ўсю вялікую сям’ю. Такія пазбаўлення вучылі дзіцяці быць сумленнымі. Дзеці б не распешчаны, на іх плечы ляглі дарослыя праблемы. Яны хацелі быць карыснымі і патрэбнымі ў нялегкай дарослым працы.

Хваробы, смерць вучылі іх мужнасці і выхоўвалі загартоўку. Дзеці вайны хутка пасталелі і валодалі непаўторнымі якасцямі, якімі наўрад ці можа выць надзелены падлетак нашага часу. Я трапятліва стаўлюся да таго, што адбывалася тады з маімі дзядулем і бабуляй, бо разумею, што гэта — узор мужнага дзіцяці, якога наўрад ці яшчэ калі-то сустрэнецца ў наш час.

Понравилась статья? Поделиться с друзьями:
Добавить комментарий


+ три = 7

;-) :| :x :twisted: :smile: :shock: :sad: :roll: :razz: :oops: :o :mrgreen: :lol: :idea: :grin: :evil: :cry: :cool: :arrow: :???: :?: :!:

Adblock
detector