Сачыненне на тэму «Вобраз Алеся Мароза, з аповесці В.Быкава «Абеліск»

Упершыню пра Алеся Іванавіча мы даведаемся з апавядання Ткачука, які прысутнічаў на пахаванні настаўніка, Паўла Міклашэвіча, які ўсе свае жыццё прысвяціў таму, каб ўчынак Мароза ўсе ж быў ацэнены як подзвіг, а яго імя ўнесена ў спіс герояў, у памяць якіх у вёсцы быў пастаўлены абеліск.

Алесь Іванавіч дарыў сваю любоў і клопат вучням, якія за доўгія гады зносін сталі яму роднымі. Адных ён праводзіў позна вечарам дадому, іншых абараняў ад гневу бацькоў, браў на сябе віну дзяцей, якія ўчынілі дрэнныя ўчынкі, лічачы, што гэта яго недагляд як педагога. Але галоўнае, Мароз не спрабаваў зрабіць з сваіх вучняў «выдатнікаў вучобы і паслухмяных зубрыў», перш за ўсё, ён стараўся дапамагчы стаць ім сапраўднымі людзьмі. І ўсе далейшыя падзеі пацвердзілі правільнасць гэтага выбару.

У аповесці есць выдатныя радкі пра сельскіх настаўнікаў, і нельга не адзначыць, з якой дакладнасцю распавядае аўтар пра іх велізарнай ролі ў духоўным развіцці народа. «Мароз быў адным з іх, хто зрабіў для людзей шмат, часам на свой страх і рызыка, нягледзячы на цяжкасці і няўдачы».

Такім быў Алесь Іванавіч у мірны час. Калі ж пачалася вайна, ён не пакінуў родныя мясціны, не з’ехаў паспешліва ў Мінск разам з райкомаўцамі, а дабіўся дазволу ў нямецкіх уладаў працягваць працу ў школе. Мароз лічыў, што «не для таго ён ачалавечыў гэтых хлопчыкаў і дзяўчынак, каб іх потым разчалавечылі.». У адрозненне ад тых, хто зведаў ператварэнне з памочніка пракурора ў паліцая, а з гаспадарчага калгасніка ў лютай ненавіснік Савецкай улады, Алесь Іванавіч застаўся самім сабой, застаўся настаўнікам, дапамагаў партызанам.

Але, сапраўды суровыя выпрабаванні выпадаюць на долю дзяцей, беззапаветна адданых свайму настаўніку. Спрабуючы выратаваць ад арышту Мароза, хлопцы аказваюцца ў палоне ў немцаў. Але нават пад катаваннямі фашыстаў, якім падвяргаюцца хлопцы, ніхто з іх не кажа пра Алеся Іванавіча.

Добраахвотная здача Мароза немцам можа быць расцэненая рознымі чытачамі па-рознаму. Я ж мяркую, што гэты ўчынак Алеся Іванавіча быў зроблен не з адцягненымі правіламі паводзін, а з патрабаваннямі яго асабістага сумлення, з яго разуменнем сваей чалавечнасці і настаўніцкага дома: ён не мог аддаць сваіх вучняў, не мог кінуць іх адных у перадсмяротны час. І да апошняга моманту Мароз заставаўся высакародным чалавекам, не лічачы сябе героем. Ён стараўся падбадзерыць, супакоіць хлопцаў. На шчасце, перад пакараннем смерцю аднаго з хлопчыкаў ўдалося ўцячы, ён быў цяжка паранены, але здолеў выжыць, а праз шмат гадоў працягнуў справу свайго настаўніка.

Понравилась статья? Поделиться с друзьями:
Добавить комментарий


6 + четыре =

;-) :| :x :twisted: :smile: :shock: :sad: :roll: :razz: :oops: :o :mrgreen: :lol: :idea: :grin: :evil: :cry: :cool: :arrow: :???: :?: :!:

Adblock
detector