Каля сямі дзесяткаў гадоў таму назад пачуліся апошнія выбухі Вялікай Айчыннай вайны. Вярнуліся дамоў сотні тысячаў мужчын, якія выпрабавалі і якія вынеслі самыя зверскія выпрабаванні, выпаўшыя калі-небудзь на долю чалавецтва. Шмат мільёнаў аддалі жыццё за сваю радзіму. Гэтыя героі загінулі на палях бітваў, у пекле канцэнтрацыйных лагераў, у лясах і ў морах. Паўсюль. У наш час заяўляюць, што больш не засталося загадак, мы ўжо ўсе ведаем пра Другую сусветную вайну. Калі сапраўды таямніц больш няма, то чаму ў душы шчыміць смутак, пры гучанні гімна Другой Сусветнай — «Уставай краіна велізарная»? Пры перагортванні старых альбомаў з фатаграфіямі, калі бачым нейкую з часоў вайны мімаволі ў душы прачынаецца нейкая скруха, смутак і трапятанне. На фатаграфіях намаляваныя і тыя, каго няма з часоў вайны і тыя, хто дажыў да нашых дзён. А дзе рубеж, які праходзіць паміж нашым сапраўдным сучасным светам і светам, які застаўся па той бок тэлевізійных кранаў, якія дэманстравалі ім праўдзівыя страшныя карціны часоў вайны? І ўсе-такі яшчэ не ўсё сказана аб гэтай вайне…
Ніхто з нас ніколі не забудзе подзвігу здзейсненага айчынным народам. Няўяўныя нягоды перажылі ўсе, каго закранула гэтая вайна, і мірныя жыхары-і афіцэры, і простыя салдаты, і маці з жонкамі, і дзеці, і дарослыя… Мы шмат ведаем аб воінах герояў, і так мала нам вядома пра тых, хто пакутаваў і дапамагаў у тыле. Бо ў рэчаіснасці пра гэта можна вельмі шмат расказаць. Словы «Усе для фронту, усе для радзімы» падтрымлівалі жыццё і імкненне трымацца да апошняга ў гэтых людзях. І на заводах выпускалі новыя танкі, зброя, рыштунак, машыны, усе, у чым мела патрэбу тады армія СССР. Страшна ўявіць, што на самай справе ўсе гэта рабілі жанчыны і дзеці, бо мужчыны былі на фронце.
Як страшна ўявіць сітуацыю, у якой сёння, на фронце ты герой, а заўтра па вяртанні дадому ты «вораг народа». Але і гэтыя суровыя часы перажыў наш народ.
Людзі, якія прайшлі вайну — непаўторныя людзі! З крывавых баёў яны прынеслі людзям новае разуменне жыцця, жаданне жыць і верыць у светлую будучыню, падтрымліваць і дапамагаць бліжняму. У жыцці савецкага народа яшчэ шмат гадоў пасля вайны адчуваліся адгалоскі вайны і яе ўплыў на свет. Веліч подзвігу чалавека вымяраецца ступенню імкнення жыць. Чым мацней мы любім жыццё, тым бязмежнае шырата подзвігу чалавека. Чалавек ахвяруе сабой і сваім імкненнем жыць дзеля выратавання іншых. Подзвіг народа — гэта сума памножаная ў сто разоў подзвігу кожнага з нас. Я думаю, што і ў наш час народ усе яшчэ здольны на аб’яднанне ў імя перамогі над агульным ворагам. Гэта аб’яднанне ў братэрства стала ключавым момантам у перамозе ў Вялікай айчыннай Вайны.