Асабліва выдатна выглядае прырода на досвітку, можна параўнаць ноч і раніцу, тады наглядна відаць і можна па вартасці ацаніць узыход. Калі змярканне расступаецца і ўжо віднеецца зарыва, але сонца яшчэ не з’явілася, узнікае адчуванне пачуцця таямніцы.
Усе жывёлы ад малога да вялікага чакаюць яго, каб сагрэцца ў яго промнях і ўбачыць прыгажосць свету. Першыя прамяні пачынаюць слізгаць па верхавіне дрэў, кустоў, травінак і кветак, яны знаходзяць сваю сапраўдную, яркую афарбоўку. Сонечнае святло азарае зямлю, яно як бы слізгае па ёй. Сонечнае святло на ўзыходзе надае незвычайную афарбоўку аблоках — далікатнага ружовага колеру.
Усе вакол пачынае прачынацца. Першымі сонца сустракаюць сваім ціўканнем птушкі, яны ўжо прачнуліся і для іх гэта сігнал да новага дня, які яны сустракаюць з песняй і радасцю. У той час унізе сярод раслін, ужо пачалі сваю працу мурашкі. Мурашнік як адзіны механізм ажыў. Побач сярод кустоў павук пляце сваю павуціну пераліўную белым шаўковым колерам. Поле сланечнікаў, як зала гледачоў, якія глядзяць на прадстаўленне, сустракаюць сонца. Усю ноч яны з паніклай галавой глядзелі ўніз і з нецярпеннем чакалі ўзыходу.
Усе азараецца сонечным святлом і пачынае гуляць усімі колерамі вясёлкі. З берага мора відаць пераліўную і бліскучую дарожку, якая вядзе да сонца, і здаецца, што сонейка ўстае з мора. З кожнай хвілінай цяпло якое зыходзіць ад сонечных праменьчыкаў станавіцца мацней, і нагадвае ласкавыя рукі мамы. Сонца дорыць сваё цяпло ўсім і бязвыплатна . Сонца дорыць ўсяму жывому жыццё.
Пасля кожнага сонца мы чакаем ўзыходу. Каб прачнуўшыся на досвітку выкупацца ў залацістых промнях, адчуць энергію вогненнага шара. На ўсходзе сонца яшчэ невядома, якім будзе гэты дзень, чым напоўнены, але хочацца, каб сонца свяціла больш і ярчэй. Ўсё жывое расце ўверх не залежна ад прыцягнення зямлі, тым самым жывыя істоты паказваюць, як яны любяць да сонца і цягнуцца да яго. Усе мы выраслі і жывем у промнях сонца, яно задае нам тэмп і рытм жыцця, кажа, калі класціся, а калі ўставаць.