У аповесці “Адзін лапаць, адзін чунь” апісваецца старонка жыцця народа, якая кранае болем чалавечае сэрца. Дарослых і малых хвалюе адно пытанне чаму існуе такая у свеце бойня. Па якой прычыне людзям так цяжка жыць, у чым іх віна, чым змог просты мірны селянін пакрыўдзіць Бога, за што яму такое каранне. Аднак няма у гэтай аповесці кулямётных чэргаў і грукату танкаў, няма параненых і забітых людзей, але людзі напоўнены горам за тых, каго не абыйшла вайна, зачапіла сваім балючым, далёкім рэхам. І гэма мы бачым у занесенай снегам вясковай хаце, тут гора адгукнулася своеасабліва.
Іванка марыць каб дзед зрабіў яму чуні, бо няма чаго насіць бедалагу. Любіць ён свайго дзеда за за дабрату і шчырасць, бяскрыўднасць і чалавечнасць, прастату і розум.Роздум дзеда Міхалкі напоўнены думкамі пра чалавесы лёс, жыццё на зямлі. Ён напраўляе свае словы да Бога, ён шукае праўду для не вінаватых ні ўчым людзей.
У даннай аповесці пісьменнік паставіў задачу прымірыць вёску і горад, найсці родныя карані.