Бяроза лічыцца дрэвам, сімвалізуе родную беларускую прыроду. Вось чаму ў беларускай культуры столькі песень і вершаў прысвечана гэтаму дрэву. Пра бярозавае дрэва мы шмат чыталі і ў народных казках. Мастакі вельмі любяць маляваць бярозы на сваіх пейзажах. Яны заўсёды выглядаюць вельмі паэтычна — і зімой, і летам. Бярозавыя гаі заўсёды светлыя, вельмі прыгожыя.
У мяне ёсць свая любімая бярозка. Яна расце ў парку, недалека ад нашага дома. Калі я іду са школы, я праходжу міма гэтай бярозкі і часта спыняюся, каб палюбавацца ёю. У яе белая кара, яна вельмі далікатная на выгляд, а дзе-нідзе — ружовая. Калі мы ў школе гаворым пра часы года, я заўсёды думаю аб сваім дрэве, сваёй каханай бярозкі. Па ёй вельмі добра відаць, як адзін час года змяняе іншы. Летам бяроза ўся зяленая, як у песні, у якой спяваецца, што бяроза стаіць у зяленым сарафане. Увосень яе амаль круглыя жоўтыя лісточкі нагадваюць манеткі, якія абсыпаюцца вельмі хутка. Зімой бяроза самая прыгожая з усіх дрэў — яна стаіць белая на белым фоне, амаль зліваецца са снегам, толькі чорныя палоскі на кары вылучаюцца. Але лепш за ўсе выглядае мая бярозка вясной.
Ледзь пачынае цяплець, я падыходжу да бярозку і правяраю, ці пачалі брыняць яе малюсенькія ныркі на тонкіх гнуткіх веточках, апускаюцца ўніз. Для мяне гэта самы галоўны знак: як толькі ныркі ледзь-ледзь павялічыліся, значыць, вясна пачалася. А потым я пачынаю чакаць першых лісточкаў, яны такія тоненькія, яркія, спачатку зусім маленькія. Адначасова з імі бяроза выкідвае і завушніцы, якія выглядаюць вельмі кранальна, падрыгваюць на ветры. Лістота яшчэ такая, што не засланяе завушніц, яны глядзяцца як сапраўднае ўпрыгажэнне. Але лісце растуць імкліва. У гэтыя дні я кожны дзень падыходжу да сваей бярозку, назіраю, як яна ўсе мацней зелянее, як усе больш і гусцей робіцца яе лістота.
Вясной з бяроз здабываюць бярозавы сок. Гэта трэба рабіць да таго, як дрэва выпусціла лісце. У кары робяць надрэз, адкуль выцякае салодкі празрысты сок. Рабіць гэта трэба, ўмеючы, інакш можна загубіць дрэва. Мне такога бачыць не прыходзілася — толькі ў кніжках чытаць. На маей бярозе ніхто гэтага не рабіў. Гэта вельмі добра, а то мне было б вельмі шкада. Мне б здавалася, што ёй вельмі балюча. А я хачу, каб мая бярозка радавалася вясне разам са мной, каб яна зелянела і шамацела сваімі лісцем на ветры і падымала настрой усім, хто любуецца ёю.