Для чаго жыве чалавек на зямлі? Гэтае пытанне заўсёды хвалявала людскія сэрцы. Рана ці позна кожны з нас задумваецца над сваёй місіяй у гэтым жыцці. Адны , паміраючы , пакідаюць пасля сябе святло , які не згасае ніколі , а іншыя сыходзяць бясследна , быццам іх і не было зусім. Чаму так адбываецца ? Я лічу , што гэта залежыць атолькі ад таго таго , наколькі сам чалавек аддае сябе іншым . Адны хочуць забяспечыць толькі сябе і сваякоў , іх маленькі свет абмежаваны толькі самымі блізкімі людзьмі. Такіх не цікавіць , што адбываецца з астатнімі , ці патрэбна камусьці дапамогу. Але ёсць катэгорыя людзей (я павінна заўважыць , што іх вельмі мала ) , якія прывыклі аддаваць сябе свеце. Яны жывуць і працуюць для іншых людзей. Усе людзі зямлі — гэта іх сям’я , і да іх на дапамогу яны прыходзяць заўсёды . Да такіх людзей , мабыць , можна аднесці пісьменнікаў , паэтаў , якія стварылі несмяротныя шэдэўры , каб іншыя не паміралі духоўна , працягвалі жыць . Я веру , што чалавек не памірае , што мы жывем шмат жыццяў , кожная з якіх — выпрабаванне , якое трэба прайсці з гонарам. З жыцця мы чэрпаем не толькі радасці , але і нягоды. Чаму ж лёс нясе нам пакуты , бяды ? Напэўна , кожны заўважаў , што пасля перажытага напружання становішся чысцей душой. Пачынаеш заўважаць такія рэчы , якіх раней не бачыў. Ўспомніце начное неба … Немагчыма апісаць адчуванні , якія выклікаюць зоркі, месяц . Душэўная сум , боль прымушаюць ўсё ўспрымаць па -іншаму. Часам мне здаецца , што ўсе мы ў гэтым жыцці «толькі госці». Адны імкнуцца нешта спасцігнуць , зразумець , іншыя ні на што не звяртаюць увагі. Напэўна , гэта залежыць ад духоўнага вопыту кожнага. Думаю , што людзі з тонкай душой , здольныя тварыць прыгожае , пражылі шмат жыццяў і набылі дастатковы духоўны вопыт. Такія людзі заўсёды адрозніваюцца ад тых , чыя душа мае малы вопыт. Значыць , чалавек жыве , каб набыць вопыт душы.
Усё жыццё кожны абавязаны працаваць над сабой , каб узвысіць сябе да ідэалу. Бо вартыя павагі толькі тыя людзі , якія не дазваляюць душы ленавацца , робяць добрыя справы. Для гэтага і жыве чалавек