Знаходзячыся у дарозе,я вельмі люблю падумаць пра каштоўнасць жыцця чалавека, якая павінна вымярацца колькасцю дабра і любові, укладзеным ім у кожнае, хай і невялікую справу. Людзі павінны жыць у сяброўстве, згодзе, дапамагаць адзін аднаму. Але тая дапамога толькі тады будзе высакароднай, калі яна з’яўляецца бескарыслівай.
Мы з самага дзяцінства жывём у грамадстве, сярод іншых людзей, і ўвесь час адчуваем на сабе іх апеку і ўнутраную патрэбнасць нейкага адносіны да іх. Ужо самой прыродай прадугледжана, што больш моцны павінен праяўляць клопат аб больш слабым. І, уласна, сіла моцнага заключаецца ў тым, наколькі ен выкарыстоўвае яе для служэння іншым. Бацькі не проста выхоўваюць нас, дзяцей, забяспечваюць ежай, адзеннем, адпраўляюць у школу; яны любяць і клапоцяцца пра нас. Мама не спадзяецца на нейкую адмысловую ўзнагароду ад дзіцяці; яна проста любіць яго, і гэтага ей дастаткова. Так можа будавацца і грамадскае жыццё.І кожны з нас павінен думаць пра лёс кожнага з нас.