У апавяданні Івана Навуменка “Жуль Верн” мне спадабаўся Кірыла.
Кірыла быў закалёным хлопцам, ён мог у зімні час бегаць у расхрыстаным кажушку, а калі яму хацелася піць ён мог праглаціць кавалак лёду. І ніякая хвароба не брала Кірылу.Яму падабалася з раніцы да самага вечара насіцца на замерзшай рэчцы на санках. Маці ругала яго за тое што ён увесь час праводзіць на вуліцы, за зіму ён зношваў свае чаравікі.
У адзін час маці Кірыла вырашыла схаваць чаравікі каб той не пайшоў на вуліцу, але хлопец вырашыў пайсуі на лёд босым.Больш часа коўзаўся хлопец па лёду, уся вуліцца здіўлена глядзела на яго. Аднак закалёнасць хлопца пасля такога коўзання не дала яму захварэць.
Кірыла любіў выклікаць сябраў на спаборніцтва і заўсёды атрымліваў перамогу.
Навуку Кірыла не вельмі любіў і асобай ахвоты да навукі ў яго не было. Яму падабалася часамі хадзіць па двары, ён нічога не баяўся і не сароміўся.