Я жыву ў вялікім горадзе, але з ранніх гадоў мяне прыцягвала прырода. Таму летам я стараюся ездзіць да бабулі ў вёску. Там вельмі прыгожа, свежае паветра і нават сонца свеціць інакш. Па раніцах чуецца вясёлы свіст птушак, а па вечарах у цішыні разносіцца спеў цвыркуноў. Недалёка ад хаты працякае невялікая, але вельмі чыстая рачулка, а адразу за ёй пачынаецца лес.
Я памятаю, калі я была зусім маленькай, бацькі часта хадзілі ў лес, праз няходжанае поле і прыносілі поўныя кошыкі грыбоў і ягад. Пах смажаных грыбоў і цяпер пастаянна нагадвае мне аб вёсцы. А такія смачныя ягады: суніцы, ажыну, чарніцы, я больш нідзе не спрабавала. Паход у лес прыносіў усе вялікую радасць. Аднак прайсці праз няходжанае поле было зусім нялёгка. Я не раз спатыкалася і падала. Аднойчы на гэтым полі і рассыпала цэлы коўшык грыбоў. І мне вельмі цяжка было у вялікай траве сабраць грыбы назад.
І вось цяпер, стаўшы старэй, я зноў прыехала ў вёску. З хлопцамі з суседніх двароў я сябравала і раней, а цяпер мы цэлымі днямі гулялі ля ракі. Аднойчы наша кампанія вырашыла адправіцца ў лес. То-то дарослыя ўзрадуюцца, калі мы прынясем ім лясных ягад!
Аднак мы апынулі на гэтым самым полі. І мы зблудзіліся. Але праз тры часы мы апынуліся ў лесе, мы ўразіліся прыгажосцю і спакою леса. Вакол чуліся меладычныя пошчакі. Гэта перагукваліся паміж сабой лясныя птушкі. Здавалася, што гэтымі гукамі напоўнены ўвесь лес, як быццам яны пырхаюць у самім паветры.
Вяртаючыся назад, мы прайшлі неабходжанае поле быстра і раптам усім стала дужа смешна, што мы змаглі зблудзіць не у лесе, а на полі.