Хутчэй бы скончылася зіма! Спачатку мы так чакалі яе, проста дачакацца не маглі першага снегу і моманту, калі тата выцягне з хлева санкі і можна будзе катацца з горкі за домам. І калі можна будзе пайсці на лыжах у суседні лес. Прыход вясны — жаданае для ўсей прыроды з’ява, калі, нібы прачнуўшыся ад доўгага і ленага сну, уся зямля, трапятнуўшыся ўпрыгожвае сябе маляўнічымі і непаўторна выдатнымі кветкамі. Гэта мілыя і трапяткія пралескі, гордыя і незалежныя цюльпаны, і пяшчотная духмяная бэз, ганарлівыя нарцысы і сарамлівыя стакроткі. Выдатны прыход вясны і ў горадзе, калі знікаюць брудныя гурбы, і патокі цемнай вады выносяць супраць іх бездапаможныя рэшткі, абмываючы і замяняючы асфальт, па якім праносяцца бадзерыя аўтамабілі, нібы хто радуецца зь хуткасці і будучым вандраванняў. Шчыра кажучы, хацелася б, каб ужо растаў гэты брудны снег, пабеглі па вуліцах звонкія ручайкі і пачалася сапраўдная вясна. Хочацца прачнуцца ад таго, што сонечныя прамяні упарта пранікаюць у пакой і не проста свецяць, але і награваюць ўсе вакол. Хочацца ўбачыць, як брудныя гурбы памяншаюцца. Вядома, тады пачнуць раставаць і нашы снегавікі, якія ўсміхаліся нам усю зіму, але ж яны, праўда, ужо зусім не такія прыгажуны, якімі былі спачатку.
А яшчэ хочацца ісці па вуліцы, нават падскокваць трошкі — ад таго, што свеціць сонца і добры настрой. Хочацца падысці да дрэва і разгледзець на ім набраклыя ныркі — такія востранькія, злегку лопнутыя наверсе, і каб адтуль тырчалі малюсенькія зяленыя носікі — будучыя лісточкі. Яшчэ хочацца ўбачыць, як сонная муха, абуджаная першым цяплом, поўзае па шкле акна. Як купаюцца ў лужах вераб’і, ўскудлачаныя, крыклівыя — яны скачуць у лужыны, плескаюцца там і пазіраюць адзін на аднаго: вось, маўляў, які я храбрэц!
Хочацца пайсці ў парк і паглядзець, як пад покрывам шэрага снегу, які растаў, зелянеюць першыя травінкі, такія яркія, далікатныя і слабыя, што іх хочацца пашкадаваць. Але на самай справе трава не слабая, а вельмі моцная, бо яна можа прабівацца нават праз асфальт! Проста здаецца такой у першыя дні вясны.
Хочацца падняць галаву і ўбачыць неба — сіняе-сіняе, вялікае-пребольшое. А ў ім — кутком — маленькія набліжаюцца кропкі — жураўлеў, якія вяртаюцца дадому, і пралятаюць прама над намі. Хочацца крыкнуць: » Ура! Вясна прыйшла!»
Хутчэй бы скончылася зіма.