Сяброўства, як сонца, «адпускаецца кожнаму па кропельцы, дакладней, па справядлівасці, дакладней, па столькі, колькі хто зможа ўзяць».
Ва ўсе стагоддзя і часы паэты спяваюць святое братэрства блізкіх душ, святыя повязі сяброўства. Сяброўства — вялікі дар чалавеку, сімвал вечнай гармоніі.
У імя сяброўства — значыць, у імя ўсяго святога на зямлі. Першыя мае сябры — мае аднакласнікі. Калі я вырасту і стану вялікай і дарослай, я заўседы буду ўспамінаць маіх школьных сяброў і заўсёды усміхацца і плакаць. Толькі адзін раз у жыцці можна перажыць тое, што мы пачынаем разумець, пачынаем ўмець, пачынаем жыць. А пачатак — гэта маладосць, гэта «школьныя гады цудоўныя» . Толькі тады, ў старасці, я змагу па-сапраўднаму высока ацаніць маіх школьных сяброў.
А цяпер.. . Мы ўсе такія розныя, усе мы яшчэ не здольныя на сапраўднае, вялікае і глыбокае пачуцце. Мы часта не можам, часам не хочам, зразумець адзін аднаго, сварымся. Нам усё здаецца вялікім і сур’ёзным, прычыны сварак важкімі, а бо гэта ўсе пройдзе, як дым, і не застануцца дарагія сэрцу ўспаміны.
У мяне было шмат сяброў, ворагаў няма і, спадзяюся, не будзе, простаё людзі, якія страцілі для мяне цану аднаго, а значыць, памерлі ў маёй душы.
Дзіўна уладкованы чалавек: усё добра, што ён успрымае як належнае, як само сабой разумеецца (я не хачу сказаць, што ён не шануе ўсе добрае) , а любую паталогію сустракае ў штыкі, яна рэзка кідаецца ў вочы, вылучаецца на першы план.
Самае страшнае з таго, што я сустрэла ў маіх знаемых, — гэта няшчырасць, хлусню, зайздрасць і духоўну слабасць. Мне немагчыма блізка мець зносіны з такімі людзьмі, яны мяне заўседы не разумеюць, абвінавачваюць ва многім.
Мае школьныя сябры — гэта не толькі мае аднакласнікі. Мае школьныя сябры — гэта і мае любімыя настаўнікі.
Мая першая настаўніца.. . Першая не па ліку, а па тым, як шмат яна для мяне зрабіла, і як шмат дала. Яна так натуральна ўвайшла ў мае жыцце і цалкам заняла маю душу. Маёй каханай настаўніцы я не магу казаць словамі, не ўмею, і баюся, магу толькі напісаць пра яе і рада, што хоць маленькую дзельку майго пачуцця яна знойдзе ў гэтым творы. Гэта мая адзіная магчымасць выказаць усё, што я адчуваю да маёй духоўнай маці. Да канца сваіх дзён я буду ўспамінаць пра Вас з велізарнай удзячнасцю. Як выдатна і як шкада, што такія людзі сустракаюцца ў жыцці толькі адзін раз!
Мае сябры! Колькі іх было і колькі яшчэ будзе ў жыцці! Хачу напісаць аб тым чалавеку, які дапамог мне стаць самой сабою, такой, якая я есць на самай справе. Гэта «мой першы сябар, мой сябар бясцэнны» . Чаму менавіта яна, я не ведаю, але толькі ей я веру заўседы і ва ўсім, толькі ей магу даверыць усе свае вялікія і маленькія сакрэты. Ён заўсёды разумее і ніколі не баіцца выказаць свае меркаванне. А вельмі часта аб адным і тым жа мы судзімы па-рознаму, часта не згаджаемся, але гэта натуральна і так павінна быць.
Як шкада, што не пра ўсіх сваіх школьных таварышаў магу напісаць. Яны ўсе вельмі розныя, я іх усіх вельмі люблю.
Канчаецца дзяцінства, пройдуць і школьныя гады, мы станем дарослымі, сур’ёзнымі людзьмі. Але ніхто з нас ніколі не забудзе сваю школу, кожны захавае ў сваім сэрцы сяброў і самыя дарагія ўспаміны — пра школьнае сяброўства.