Сачыненне на тэму » Мне прысніўся сон»

Аднойчы мне прысніўся сон. У гэтым сне я наведала дзіўны горад, які зрабіў велізарнае ўражанне, якое не хацелася пакідаць. Як у казцы, шпацыруючы па сцежцы, я не пераставала дзівіцца чысціні і прыгажосці горада, і хоць горад быў немалады, ён усё ж хваляваў маё сэрца. Калі паглядзець на гэты горад з боку, то можна сказаць, што ён сапраўды зялёны. Ад такой разнастайнасці дрэў і кустоў нават замітусілася ў вачах. Паўсюль можна было ўбачыць клумбы з рознымі кветкамі. Але што больш за ўсё мяне ўразіла ў гэтым горадзе, гэта людзі. Чыстыя, усмешлівыя асобы, якія сустракаюць цябе ўсюды, вочы, дорачы цяпло і заўсёды гатовыя табе дапамагчы. І я падумала, што, напэўна, добра было б жыць у такім горадзе, дзе кожны рады цябе бачыць, нават незнаёмы чалавек, дзе вочы ўсміхаюцца, а не гараць злосцю, дзе людзі так добра праводзяць час. Калі я прачнулася, я доўга думала над гэтым сном і зразумела, што такога горада і зусім няма, што такога проста не бывае, што гэта — горад мары.
Прыйшла вясна, расквітнелі дрэвы, і горад змяніўся. Усё больш і больш людзей выходзяць на прагулку ў паркі, скверы, на дзіцячыя пляцоўкі. Але сорамна глядзець на паркі, дзе няма нават звычайных лавачак, каб пасядзець і палюбавацца вясновымі прамянямі сонца. Скверы стаяць абсалютна пустымі, так як няма ні дрэўцы, ні клумбы, якія б любавалі вока не толькі моладзі, але і старых.
А што мы бачым на дзіцячых пляцоўках. Двары пусцеюць, пенсіянеры ўсё радзей і радзей выходзяць на вуліцу, ну а дзеці стараюцца сядзець дома і глядзець тэлевізар або гуляць у кампутар, так як у двары няма нічога, каб прыцягнула іх увагу, нават пяску для малых. Так, страчанага не вярнуць. Не вярнуць той час, калі можна было гуляць хоць да раніцы, і, у таксама час, добра адпачыць, напрыклад, схадзіць у кінатэатр або проста пагуляць у парку, прысесці на лавачку і любавацца прыродай, якая акружае цябе, паслухаць музыку або проста пагаварыць. А што тычыцца прагулак да раніцы, то гэта толькі ў казках, так як праблема электрычнага забеспячэння горада стаіць вельмі востра. Але трэба жыць. Так, стары горад быў шмат у чым цікавей і прывабней, чым цяпер. Не так шмат месцаў засталося ў нашым горадзе, дзе можна добра правесці час, пагуляць з сябрамі. Як добра, што адно з такіх месцаў усе-такі есць, дзе збіраюцца не толькі тых, хто страйкуе шахцеры, рухаўцы, артысты, але і моладзь, каб атрымаць задавальненне ад жыцця. Плошчу насупраць помніка Б.Г. Шаўчэнкі можна назваць маленькім кутком шчасця і дабрабыту, унікальным месцам нашага горада.
Знікае людское зносіны, мы ўсе радзей і радзей маем зносіны адзін з адным, стараючыся пазбягаць людзей, так як мы перасталі давяраць людзям, з’явіліся злосць і зайздрасць. У дзяцей знікае цікавасць да ўсяго таго, што адбываецца, амаль ужо ніхто з хлопцаў не праяўляе актыўнага увагі да спраў горада. Не наведваюць музей, тэатры, пазашкольныя мерапрыемствы, ўстаўкі. Людзі перасталі прымаць удзел у развіцці горада, сталі думаць аб сваіх праблемах, а не аб праблемах горада. Мала хто бярэ ўдзел у суботніках, не надаецца належнай увагі праблеме азелянення і экалагічнай сітуацыі.

Понравилась статья? Поделиться с друзьями:
Добавить комментарий


− 3 = шесть

;-) :| :x :twisted: :smile: :shock: :sad: :roll: :razz: :oops: :o :mrgreen: :lol: :idea: :grin: :evil: :cry: :cool: :arrow: :???: :?: :!:

Adblock
detector