Самы цікавы чалавек у маім жыцці — гэта мой дзядуля.
Калі ён прыходзіць да нас у госці, то можна не хвалявацца аб тым, што дзень пройдзе сумна. Дзядуля абавязкова прыносіць якую-небудзь забаўную гульню і іншыя падарункі, таму я заўсёды чакаю выхадных: у будныя дні дзядуля працуе і не можа да нас прыходзіць.
Дзядуля заўсёды з’яўляецца на парозе нашай кватэры з усмешкай, якая мне так падабаецца, і абдымае ўсіх хатніх, весела распавядаючы пра якія-небудзь падзеі, якія здарыліся з ім па дарозе. Калі я быў маленькім, дзядуля часта прыносіў падарункі, нібыта перададзеныя мне зайчыкам ці ваверачкі. Вельмі доўга я верыў, што так і есць. Бо мой дзед ніколі не забываў ўручыць мне падарунак і ад сябе таксама.
У маіх сяброў дзядулі праводзяць вольны час дома, перад тэлевізарам, але мой дзядуля не такі. Ён хаця б раз у месяц з’язджае ў якое-небудзь месца, дзе праводзяцца фестывалі аўтарскай песні. Зусім нядаўна бацькі адпусцілі мяне з ім.
Мой дзядуля выдатна спявае складзеныя ім самім песні. Калі я глядзеў, як ён спяваў на лясной сцэне, апрануты ў простыя джынсы і вязаны швэдар, з гітарай у руках, мне хацелася ўсім крыкнуць: «Глядзіце, гэта ж мой дзядуля!» У майго любімага дзеда прыемны голас, і ён піша выдатныя вершы. Я зразумеў гэта, таму што яму доўга пляскалі гледачы.
Там жа, на фестывалі, я выявіў, што сярод знаемых майго дзядулі вельмі шмат людзей, якія таксама носяць бараду і вусы. Напэўна, яны хочуць быць падобнымі на майго дзеда. Але ўсе роўна ў іх гэта дрэнна атрымліваецца, таму што мой дзядуля самы прыгожы. Ён уважліва глядзіць на вас сваімі шэрымі вачыма, яго валасы і барада акуратна падстрыжаныя, а вопратка заўседы чыстая, таму што нават у лес дзядуля бярэ з сабой запасны камплект.
Рукі ў майго дзядулі не валасатыя, як у многіх яго сяброў, таму прыемна глядзець, як ён перабірае струны на гітары. Дзядуля не сівы, як шмат хто ў яго ўзросце, у яго цёмна-каштанавыя валасы, зачесаныя на прамы прабор. Мне прыемна, што і ў мяне такая ж прычоска і такі ж прамы нос.
Мой дзядуля лепш за ўсіх умее распальваць вогнішча, як і гатаваць на ім ежу. Каша з тушонкай, якую ён зварыў, атрымалася неверагодна смачнай, так што ўсе, каго дзядуля частаваў (ён у мяне не прагны, гэта ж зразумела!), хвалілі яго кулінарныя здольнасці.
Вечарам мы паехалі дадому, а многія дзядуліны знаемыя засталіся ў лесе начаваць у палатках. Яны не хацелі, каб мы з’язджалі, і дзядуля сказаў, што ён даў слова маім бацькам вярнуць мяне дадому да ночы. Мне было б цікава застацца начаваць у намеце, але мы з дзядулем трымаем сваё слова.
Ні ў каго з маіх знаёмых хлопцаў і дзяўчынак няма такога выдатнага дзядулі, як у мяне.