Першы раз я ўбачыў мора, калі мне было сем гадоў.
Мае бацькі за некалькі месяцаў сталі рыхтавацца да паездкі, і кожны раз, калі яны заводзілі размову на гэтую тэму, іх твары асвятляліся шчасцем. Тата мог гадзінамі распавядаць мне аб моры, аб тым, якое яно вялікае, прыгожае, ласкавае. Я ўважліва слухаў яго, і мне здавалася, што ўжо ўсё ведаю пра мора, тым больш я яго шмат разоў бачыў па тэлевізары.
Мне хацелася як мага хутчэй адправіцца ў падарожжа, таму што мы першы раз ехалі адпачываць ўсей сям’ёй. Два тыдні мама і тата будуць побач са мной, ім не трэба будзе хадзіць на працу.
І вось доўгачаканы дзень ад’езду надышоў. Мы вельмі доўга ехалі цягніком і прыехалі ў горад Сімферопаль. Да майго здзіўлення тут ніякага мора не было, але тата растлумачыў, што яно зусім побач, і вельмі хутка я яго ўбачу.
Мы селі ў маршрутнае таксі, і яно памчала нас па распаленым сонцам шашы. Калі мы выехалі за горад, дарога стала падымацца змейкай ўсе вышэй і вышэй у горы. Як толькі мы пераехалі праз горны перавал, здалося мора.
Я прытуліўся да акенца і зачаравана глядзеў баючыся міргнуць, таму што мне здавалася, калі я заплюшчу вочы, то выдатная ўява знікне.
Мора было велізарнае і нейкага чароўнага сіняга колеру. Нічога выдатней я ніколі не бачыў! Сонечныя промні пераліваліся на хвалях-баранах, і ад гэтага мора было яшчэ казачней. Мне вельмі захацелася да яго дакрануцца і пераканацца, што яно сапраўднае.
Дабраўшыся да пансіяната, мы пакінулі рэчы ў нумары і паспяшаліся насустрач з морам.
І вось я стаю на беразе, прахалодныя хвалі лашчаць мае ногі. Я спрабую ахапіць позіркам бязмежныя марскія прасторы, і пачуццё небывалай радасці перапаўняе мяне. Мора летам вельмі прыгожае, адлюстроўваючы ў сабе блакітнае неба, нібы люстэрка, яно выпраменьвае нейкую дабрату, якая так і прыцягвае. Не дарма людзей заўсёды цягне да мора, бо яго дзіўнай прыгажосцю нельга не захапляцца. Жоўты пясок і блакітнае мора, што можа быць лепш пасля душных абдымак горада. Мора цёплае летам, і не хочацца сыходзіць з пляжу. Гадзінамі можна любавацца на бязмежнае мора. У мора свой настрой: яно можа быць ласкавым, прыязным, так і цягне да сябе, але часам яго настрой мяняецца, і тады мора злуецца. Вялізныя хвалі, вышынёй у некалькі метраў б’юцца аб скалы, яны нібы спрабуюць паказаць усе сваю сілу і моц. Мора бывае бязлітасным, не пашанцуе таму, хто патрапіць пад яго гнеў. Але як бы не гневалось мора, яно прыцягвае сваей загадкавасцю і прыгажосцю людзей. Нездарма многія паэты апявалі яго прыгажосць у сваіх творах, а мастакі спрабавалі перадаць усю яго прыгажосць на палатне.
Цяпер я дакладна ведаю, што шчасце — гэта тата, мама, мора і я.