Кожны народ мае свае прыказкі і прымаўкі. Прыказка гэта — выслоўе народнай мудрасці, у якой вобразна і сімвалічна выказваецца або савет, як трэба паступаць у жыцці: » Цішэй едзеш, далей будзеш», «Сем раз прыкладзі, адзін адрэж «, » Куй жалеза , пакуль горача » ; або — перасцярога , як не трэба паступаць : » Паспяшаешся, людзям на смех » , » Упусціш агонь , не патушыш » , » Слова — не верабей: выпусціш , не зловіш » ; або — поўнае глыбіні і маралі назіранне: » Не ўсё тое золата , што блішчыць » , «Сто сяброў , лепш за сто рублёў «, «Не красна хата кутамі , а красна пірагамі «. Прыказку можна заўсёды растлумачыць і літаральна, і сімвалічна . Так , напрыклад , » Не ўсё тое золата , што блішчыць » азначае, што не ўсякі бліскучы прадмет зроблены з золата. Гэта — літаральны сэнс прыказкі ; а сімвалічны яе сэнс той, што часам тое, што з выгляду бліскуча, прывабна, па ўнутраным змесце — зусім не добра, ня каштоўна, не адпавядае вонкаваму выгляду. Часам прыгожы, добра апрануты, прывабны чалавек аказваецца дурным або кепскім чалавекам ; ці — як раз наадварот , — несамавіты з выгляду аказваецца каштоўным па ўнутраным змесце, што і выяўляецца прыказкай » Малы залатнік , ды дарагі». Бываюць прыказкі гумарыстычныя , жартаўлівыя , часцей за ўсё — насмешкі мужчын над жанчынамі : «У бабы валасы доўгія, ды розум кароткі » , «Вялікая Фёдара , ды дурніца» , «Як бы вялікая пані ні была , а ў алтар не лезь » . Можна заўважыць , што амаль усе прыказкі складаюцца з двух частак , як бы падзяляюцца напалову, маюць ўнутраны рытм, часам — рыфму. Ёсць прыказкі гістарычныя , якія склаліся ў пэўную гістарычную эпоху. Напрыклад : » няпрошаны госць горш татарына » , «І Мамай праўды не з’еў » , » Вось табе , бабуля , і Юр’еў дзень». Пасля, удалыя выразы некаторых пісьменнікаў звярнуліся ў прыказкі. Больш за ўсё прыказак і прымавак ўзята з баек Крылова , напрыклад: » А куфэрак проста адчыняўся » , » Слана — я і не заўважаў » , «Кот — Васька слухае , ды есць » .