Якая птушка вам знаёмая і любімая з самага дзяцінства? Гэта, вядома, бусел. На нашых дахах дамоў, або драўляных слупах побач з імі, яны ўюць свае масіўныя гнёзды, не баючыся блізкасці чалавека. Хіба хто-небудзь зможа пакрыўдзіць гэтых выдатных птушак?
Гледзячы ў неба прыжмуранымі вачыма ў якім ляціць бусел, яго лёгка можна прыняць за беласнежнае, якое нясе ветрам воблачка, настолькі бязважка плаўны і бязшумны яго палет.
Пакруціўшыся над родным гняздом, ён апускаецца насустрач смешным галоўкам сваіх галодных буслянят, якіх трэба выкарміць за хутка пролятаючае лета. Здавалася-б, нейкі паляўнічы з мядліцельнга, флегматычнага бусла, але, як толькі ён бачыць перад сабой рыбку, жабу, мышку або тоўсценькага сусліка, то імкліва і трапна кідаецца на здабычу, і, нават, здольны хутка дагнаць ахвяру. Так, нялегкае гэта справа — вырасціць сваіх прыгажуноў-буслянят.
У першай палове верасня, калі залатая восень толькі-толькі пачынае серабрыцца зубчастым краечкам зяленага ліста, буслы пакідаюць родны край, каб перазімаваць у далекай, спякотнай Афрыцы. Гэтыя птушкі вельмі тужаць па сваей Радзіме, гэта дакладна вядома, таму што зваротны шлях дадому яны пераадольваюць у два разы хутчэй, і вяртаюцца менавіта ў родныя гнезды.
Так чым жа растлумачыць узаемадзеянне чалавека і прыроды? З аднаго боку — мы прыручылі жывёльны свет планеты, і шмат у чым яго жыццё знаходзіцца ў нашых руках. Але, з другога боку — лясы, горы, рэкі, звяры і птушкі прыручылі нас саміх, так як наша жыццё і дабрабыт наўпрост залежаць ад іх жыцця і дабрабыту. Ужо сёння нам трэба гэта зразумець і ацаніць у поўнай меры, падораны нам Свет.
Вось чаму мне падабаецца бусел.