Ці здаралася вам калі-небудзь трапіць пад першы вясновы дождж? Апынуцца ў полі ў разгар навальніцы? Чуць блізкія грымоты і бачыць бліскучыя маланкі ў навальнічных небе? Гэтыя ўражанні застаюцца надоўга — страшныя і захапляльныя адначасова, зачароўвае дыханнем якая ўступіла ў свае правы вясны. Вясновая навальніца зусім не падобная на навальніцу ўлетку ці ўвосень. Гэта зусім асаблівае з’ява.
Неяк раз на майскія святы мы адправіліся на прыроду. Размясціліся ў невялікім дачным доміку, расклалі прадукты для пікніка. Дарослыя заняліся падрыхтоўкай, а мы з сябрамі пабеглі выведваць тэрыторыю. Дзянёк стаяў цудоўны. Вясна пачынала праяўляць сябе ва ўсей красе. Усе дрэвы былі ў колеры, і ў паветры стаяў непаўторны водар. Вясновае сонейка, часам хаваецца набягаючым аблокамі, радавала сваім цяплом. Птушкі шчабяталі, радуючыся вясне. Часам налетаў свежы ветрык, а потым заціхаў. І здавалася, што ўсе вакол затаілася на час разам з ім, нібы прыслухоўваючыся. А што ж далей?.. Усе-ткі прырода ведае: веснавое надвор’е такое пераменлівае!
Захопленыя гульней і размовамі, мы не заўважылі, як адышлі даволі далёка ад хаткі. І тут усё змянілася. Набеглі хмары, усе вакол пацямнела. Неба з ветліва-блакітнага стала жахлівым і цяжкім. Здалёк яно здавалася амаль чорным. Мы павярнулі назад і паспяшаліся вярнуцца ў хату. Раптам неба разрэзала маланка, а з іншага боку — яшчэ адна. І, быццам прама над нашымі галовамі, грымнуў гром.Ё пачуўся, нібы раптоўны стрэл, і, пракаціўшыся па палях, неахвотна заціх дзе-то за гарызонтам. Тут жа, як бы ў адказ яму, аднекуль здалеку данесся іншы выбух. Грукатлівыя гукі то нарасталі, то заціхалі, аднаўляліся зноў і сыходзілі ўдалячынь. Здавалася, што там, наверсе, хто-то вядзе бурны спрэчка. Аб чым? Невядома. Але станавілася як-то страшнавата. На нейкае імгненне ўсе сціхла. Не чулася ні грому, ні шуму ветру. Лісточкі замерлі на дрэвах у чаканні чаго-то, змоўклі галасы птушак.
Вось варухнулася травінка, дзе-та чырыкнула маленькая птушачка. У твар дыхнула ветрыкам, але ўжо не тым, цеплым і ласкавым. У паветры запахла свежасцю і легкім халадком. І тут паліў дождж — гэтай вясной першы, нібы хто-то перакуліў з нябесаў вялізны цэбар вады. Схавацца ад дажджу не было дзе, да хаткі было яшчэ далека. Вада была вакол, дождж ліў суцэльнай сцяной. Мы беглі амаль наўздагад, нічога не бачачы перад сабой. У небе яшчэ сее-дзе зіхацелі маланкі і раздаваліся водгукі грому, але ўжо далека. Яны станавіліся ўсе радзей і ўсе слабей. І раптам усе спынілася, гэтак жа раптоўна, як і пачалося.
Неба хутка праяснілася, і зноў выглянула сонейка. Птушкі зноў пераклікаліся, пералятаючы з галінкі на галінку. І той, хто з’явіўся б тут толькі цяпер, вельмі здзівіўся б, убачыўшы бясконцыя патокі вады, якія бягуць па дарозе. І нас, змоклых да ніткі, нібы пакупаўшыся ў рэчцы прама ў адзенні. Бацькі сустрэлі нас з сярдзітым асобамі, але затым змянілі свой гнеў на літасць. Нас пераапранулі, пасадзілі за стол. І гэтая майская навальніца засталася ў мінулым. Але я ўпэўненая, што ўспаміны аб ей захаваюцца надоўга!