Родная зямля — гэта калыска, якая пампуе нас на хвалях жыцця. Яна падхоплівае, калі мы падаем, хавае ад усялякіх нягод і жыццёвых непрыемнасцяў, вучыць нас чалавечай дабрыні, узаемадапамогі, адданаму сяброўству і дакладнага кахання.
Любоў да роднай зямлі. ёсць у сэрцы кожнага з нас. Проста хтосьці адчувае вастрэй і глыбей. Іншыя ж у кругавароце паўсядзённым жыцці не задумваюцца пра гэта. Але калі бяда чорным крылом накрые родную зямлю, кожны стане патрыётам Айчыны. Ўспаміны пра вайну выдатнае таму пацверджанне. Сумленне і абавязак падымаюць народ на гераічны подзвіг. Калі цэлая краіна зваявана ворагам, гарыць у вогнішчы, стогне ад болю, зеўрае ў нямым крыку варонкамі ад выбухаў снарадаў і бомбаў, тады ўсё «я» зліваюцца ў адну магутную сілу супраціву. Кожны патрон даражэй апошняга кавалка хлеба. Кожны літр гаручага для танка ці самалёта цэніцца вышэй апошняга запасаў вады. А Радзімы гонар даражэй за жыццё. І гэта сапраўды было так !
Любоў да роднага краю не прыходзіць сама па сабе. З самага дзяцінства кожнае дзіця сузірае навакольны свет. Ён бачыць тонкую травінку, ягадны кусцік, яблычнае дрэўца, россып кветак на палянцы, і не ведае, што ўсё гэта трэба берагчы. Ён пытаецца ў мамы : «Мама, што гэта такое? Як яно расце? » . На ўсе «як», « што» і «чаму» мудрыя бацькі адказваюць спакойна, цярпліва і даступна для дзіцячага розуму. Яны разумеюць, што навучыўшы дзіцятка любіць прыроду і родную зямлю, забяспечаць сваю старасць клопатам і ўвагай з боку дарослых дзяцей, які , у сваю чаргу, перададуць гэтыя якасці, як эстафету, наступным пакаленням.
Любоў да роднай зямлі — гэта, перш за ўсё, любоў да месца, дзе ты нарадзіўся, сказаў першае слов , зрабіў першы крок, вырас, знайшоў верных сяброў, сустрэў першае каханне, ступіў ў дарослае жыццё. Куды б ні закінуў цябе лёс, святым будзе гэтае месца , у якое заўсёды хочацца вяртацца . Завецца яно родная зямля. Малыя Радзімы зліваюцца ў цэлую краіну, да якой кожны яе грамадзянін адчувае ўзнёслыя пачуцці — патрыятызм, гонар, захапленне.
Пасталелыя юнакі і дзяўчынкі разляцяцца па свеце ў пошуках лепшага жыцця. Многія асядуць на чужыне, ствараюць сям’і, бізнэс. Пражывуць жыццё надзённымі праблемамі. І раптам наступіць той момант, калі ўспаміны пра родную зямлю шчымлівым болем праніжуць сэрца. У вушах зазвініць звон маленькай роднай цэркаўкі, зашумяць, налітыя збожжам каласы на ветры, залівіста заспяваюць салаўі, запллешчацца празрыстая вясковая рачулка. Родная зямля голасам маці пакліча дадому і будзе цярпліва чакаць. Сустрэча з Радзімай, з родная зямлёй з зацішных куткоў душы выплюхне тыя самыя светлыя намеры і дзеі, самыя лепшыя памкненні і, вядома, мары, якія выльюцца прасвяднымі слязьмі, абмываючы змучанае расстаннем сэрца.