Спортам я захапляюся з дзевяці гадоў. У сям’і любяць успамінаць гісторыю майго далучэння да майго цяперашняга захаплення. А здарылася гэта так. Аднойчы я сеў глядзець мульцікі, але тут прыйшоў тата і пераключыў канал на трансляцыю футбольнага матча. Спачатку я быў пакрыўджаны на бацьку і доўга сядзеў у іншым пакоі. Але, калі мне гэта надакучыла, я сеў побач з ім і пачаў глядзець матч. Я адразу ж палюбіў гэты від спорту за прыгожыя галы, за ўдалыя контуру, за доўгія перадачы. У той час ішоў чэмпіянат Расіі. Мне спадабаўся адзін клуб з Санкт-Пецярбурга, ен называўся «Зеніт». Я стараўся не прапускаць ні аднаго матчу з удзелам гэтага клуба.
Калі я стаў крыху пасталеўшы, я ўжо сур’езна стаў займацца футболам. У сёмым класе да мяне падышоў мой аднакласнік і прапанаваў хадзіць на футбольную секцыю. Спачатку я доўга не згаджаўся, але потым вырашыў запісацца на заняткі. Для сябе я выбраў, што буду гуляць на пазіцыі левага паўабаронцы, і ў мяне гэта нядрэнна атрымалася. Тады ў нас трэніроўкі былі кожны дзень, акрамя выходных. Я стараўся наведваць усе, але калі хаты былі якія-небудзь справы, то я быў вымушаны прапускаць заняткі з трэнерам. На трэніроўках мы не толькі гулялі, але і выконвалі мноства практыкаванняў на розныя групы цягліц. Я хадзіў на секцыю паўтара года, і надышоў момант, калі каманда была выкліканая на першынство вобласці. У заяўцы на чэмпіянат павінна было быць паказана дваццаць прозвішчаў. Адбор удзельнікаў праходзіў сярод дзяцей і ўсяго нашага горада. І сярод тых, хто наведваў трэніроўкі, быў абраны склад, у які ўваходзіў і я. На гэтым чэмпіянаце я забіў адзін гол і зрабіў мноства галявых перадач. У цэлым уражанні засталіся добрыя.
Мне падабаецца мае захапленне спортам, і я буду працягваць ім займацца. Дзякуючы спорту я не палю і не п’ю, а заўседы адчуваю сябе бадзерым і здаровым. І ў вогуле спорт – гэта культура цела, розуму, паводзін.
