Беларускай паэзіі ўласцівыя глыбінны лірызм, музычнасць, вернасць літаратурнай традыцыі і ў той жа час-напружаны пошук новых рытмаў і формаў, найбольш адэкватна адлюстроўваюць рэаліі сучасна — га свету. Гарачыня і трагічнасць светаўспрымання далі магчымасць стварыць беларускім паэтам неперасягненыя ўзоры высокай лірыкі.
Барадулін у мове вольны, як вецер у полі. І гэтак жа натуральна. Ён піша так, як гром грыміць, маланка зіхаціць.. . Ён увесь супадае з мовай — і беларускую мову супадае з ім усімі сваімі зацвярдзелым зычнымі, кароткімі галоснымі.
Для Барадуліна родная мова- гэта знак яго жыцця і жыцця яго народа. Ён стараецца у вершах расказаць пра жыццё беларусаў,апісаць іх погляды на жыццё.
Тонкае і глыбокае мастацтва паэзіі Рыгора Барадуліна – гэта душэўны голас, ціхаі і маўклівай душы беларускага чалавека. Духоўнасці і паэзія ў ім аб’ядноўваюцца у моцных абдымках. Мова з’яўляецца інструментам, якім карыстаецца сам Бог, і гэтым інструментам ён гаворыць з народам.
Родная мова Барадуліна непаўторная і меладычная.Пісьменнік казаў, што што няма народа без гісторыі, і гэта яшчэ больш тычыцца мінулага. Мова забяспечвае народу непаўторнасць, гістарычную спадчыннасць, захаванасць яго культуры. Родная мова з’яўляецца асновай радаводу, злучае род і сям’ю.
Барадулін сваёй паэзіяй перадаў жыццё беларускага народа і позірк яго на свет.Паэзія Барадуліна напоўнена каханнем да роднай зямлі і мовы. Бо яны з’яўляюцца багаццем нашай краіны.