Калі мы глядзім на неба, мы бачым воблакі. Настолькі яны прыгожыя, што імі можна любавацца гадзінамі.
Воблакі з’яўляюцца узважаным прадуктам кандэнсацыі вадзяной пары ў атмасферы, складаюцца яны з дробных кропель вады, крышталяў лёду, якія называюцца хмарнымі элементамі.
Аблокі ўтвараюцца на зямной паверхні, калі цёпла і багата насычанае вільгаццю паветра пачынае падымацца ў неба і пры зніжэнні тэмпературы паветра, на пэўнай вышыні,яно астывае. Пры нізкім тэмпературным рэжыме вадзяной пар ператвараецца ў ледзяныя крышталі або кроплі вады з чаго, уласна, і складаецца хмара або воблака.
Аднойчы гледзячы на аблокі, я ўбачыла нейкія фігуры. Яны былі розныя, адны падобныя на кветкі, іншыя на жывёл.
Я не заўважыла, як праляцеў час. Вельмі шкада, што я не магу любавацца імі кожны дзень і кожную гадзіну.
Маё любімы занятак — глядзець у расчыненае акно і назіраць за самымі рознымі воблакамі. Вось і цяпер, я расспахнула акно і любуюся карцінай насоўваючыся навальніцы. Цяжкі , навальнічныя воблакі згушчаюцца на лініі гарызонту. Яны змрочнага цёмна — шэрага колеру. Удалечыні відаць яшчэ некалькі невялікіх светла — шэрых воблакаў, сплываюць хутка — хутка з-за моцнага парывістага ветру. Чутныя раскаты грому, а вось і маланка, асвятліла фіялетавым адценнем пышныя аблокі. Пачаўся дождж. Воблакі сталі амаль чорнага колеру, яны сталі нібы цені пераследваць адзін аднаго, уцякаючы за гарызонт. Добра, што навальніца была нядоўгай. Вось першыя сонечныя праменьчыкі здаліся праз хмаркі. Кожнае воблачка становіцца ўсё святлей і святлей, прапускаючы ўсё большая колькасць сонечных прамянёў. Воблакі становяцца ўсё лягчэй і ажурныя, некаторыя з іх нагадваюць смешных, дзіўных звяркоў. Вось прайшла яшчэ гадзіна і аблокі як бы растварыліся ў нябеснай сіні.