Кожны чалавек пры выбары сваей прафесіі, вырашае для сябе, якая менавіта прафесія з мноства больш цікавая яму, блізкая па здольнасцях, характару і ладу жыцця. І не кожны выбірае для сябе прафесію ваеннага.
Адвеку стагоддзяў мужчына асацыяваўся як захавальнік хатняга агменю і сямейнай утульнасці. Чым больш разрасталася тэрыторыя нашай дзяржавы і дзяржаўная ўлада, тым больш ўзнікала патрэба ў абароне нацыянальных інтарэсаў. Урадлівыя землі і багатыя прыроднымі рэсурсамі тэрыторыя Беларусі заўсёды прыцягвала ўвагу заваёўнікаў. Такім чынам, наша краіна ўвесь час знаходзілася ў неабходнасці абароны сваіх тэрыторый. А прафесійна абараняць маглі толькі сталыя вайсковыя фарміраванні, таму гістарычна склалася прафесія ваяра — абаронцы сваей айчыны.
З вобразам абаронцы, як прафесіянала мы пачынаем знаеміцца яшчэ ў рускіх былінах у асобе трох багатыроў: Іллі Мурамца, Дабрыні Нікіціча і Алешы Паповіча. Менавіта гэтыя тры волата праходзяць агульнай ніткай праз усю ваенную гісторыю нашай айчыны. Подзвігі рускіх воінаў, не дарма на сённяшні дзень існуюць дні «Вайсковай славы ». Гэта ў першую чаргу даніна памяці воінаў, якія абаранялі нашу беларускую зямлю. Гэтыя дні ахопліваюць усе перыяды нашай гісторыі. І на працягу стагоддзяў, і да гэтага часу карыстуюцца асаблівай павагай і пашанай з боку дзяржавы і народа — берускі воін. Бо часам абараняючы іх, ён павінен быў ахвяраваць жыццём у імя абароны народа і айчыны. Не дарма ў царскія часы ўсе мужчыны шляхецкага саслоўя павінны былі прайсці службу ў арміі, і лічылася ганебным, калі прадстаўнік княжацкага роду не прайшоў службу Айчыне.
Гістарычнае стаўленне да службы з царскіх часоў, захавалася і ў перыяд Савецкай улады. У савецкі перыяд быў адзначаны новы віток у станаўленні арміі. У першыя гады савецкай улады маладая краіна мела патрэбу ў высокакваліфікаваных кадрах, і яны былі знойдзены, імі былі рускія афіцэры, якія прынялі новую ўладу. Таму што, першым і самым важным справай жыцця для іх было абарона Радзімы.
Але наперадзе было галоўнае выпрабаванне — барацьба супраць фашысцкіх захопнікаў у Вялікай Айчыннай вайне. Мільены расійскіх людзей ўсталі на абарону нашай радзімы. У тыя дні кожны чалавек разумеў, што павінен абараняць сваю радзіму ад «карычневай чумы». У тыя дні пачуцце патрыятызму, любові і адданасці было ўласціва кожнаму савецкаму грамадзяніну. І савецкая армія, і савецкі воін, які не толькі вызваліў краіну ад захопнікаў, але і выратавалі ўвесь свет, дайшоўшы да Берліна і знішчыўшы там падступнага ворага.
Але, на жаль, пасля вайны для нашых ваенных спакойныя дні не надышлі. Палітычнае спакой не наступіла і да цяперашняга часу. Таму ўзнікае пагроза нацыянальнай бяспекі, такім чынам, краіна мае патрэбу ў сваей абароне і абароне сваіх нацыянальных інтарэсаў. А абараніць краіну можа толькі яе армія. Бо чым болей дзяржава надае сваей бяспекі, тым больш яно павінна надаваць увагу сваім узброеным сілам. І не дарма існуе выказванне: «Хто не жадае карміць сваю армію, той будзе карміць чужую!»
Ваенная гісторыя нашай бацькаўшчыны сведчыць аб тым, што ва ўсе часы гераізм, мужнасць яго абаронцаў моц і слава рускага зброі з’яўляліся асноўнымі і неабходнымі ўмовамі развіцця і ўмацавання Беларусі, былі і застаюцца гарантыяй яе цэласнасці, суверэнітэту і незалежнасці.