Сачыненне на тэму»Што такое гераізм?» (Паводле аповесці В.Быкава «Дажыць да світання».)

Аповесць «Дажыць да світання» дазваляе лепш зразумець прадстаўленне пісьменніка пра гераізм і гераічнасць чалавека, прыроду гераізму.
Лейтэнант Іваноўскі разам з групай салдат дайшлі да месца, дзе павінна была размяшчацца нямецкая база з боепрыпасамі, але база знялася з месца. Гэта жудасна, сэнс усёй аперацыі страчаны, але лейтэнант ні ў чым не вінаваты. Яму не ў чым сябе папракнуць. Можна вярнуцца, растлумачыць, ваяваць і жыць далей. Гэта было б цалкам нармальна і разумна. Але Іваноўскі напісаны так, што ясна: гэты не вернецца. Сіла,якая гоніць яго наперад, гэтак вялікая, што ён пойдзе шукаць гэтую базу нават адзін. Ён так разумее камандзірскі гонар, і, вярніся ён ганебна, без карысці, яго згложыць «паганы чарвячок вінаватасці» за неапраўданы давер.
Можа быць, ён занадта упечатлёны, але яму ніяк не забыць бацькоўскага пажадання генерала: «Сынкі! На вас уся надзея!» Яму не дае спакойна жыць абуральная бессэнсоўнасць шматлікіх ахвяраў, і нікуды не падзець яму з памяці капітана Волаха, якога і закапаць у зямлю па- людску не паспелі. Тады з Волахам яны таксама былі амаль ля мэты, у гэтай злашчаснай базы. Волах і яго людзі загінулі без выніку. І яго уласны пошук, і новыя ахвяры таксама безвыніковыя? Ён не мог вярнуцца ні з чым. Ён прагнуў выніку і сэнсу. Яго разважанні ў знаёмым сасонніку дасягнулі вышэйшай ступені «нешанцавання». Хай лёс яго злосны, але менавіта з гэтага моманту ўсё больш і больш непокорства і выклікала такі лёс.
Вясковая лазня ахутае цяжка параненага лейтэнанта і Піваварчыка ад вока ворага. Гэта перадышка, адзіная і апошняя.  Там у лазні да Іваноўскага прыйдзе разуменне, што цяпер з
прастрэленымі грудзьмі ён не ваяка, а трохі пазней, калі загіне паслухмяны і безадмоўны Піваварчык, Быкаў напіша пра лейтэнанта: «Ён быў адзін, як загнаны падстрэлены воўк у бязмежным марозным поле». Сапраўды, Іваноўскі адчуваў сябе самотна трудна:
ніхто яму не мог дапамагчы, ніхто не даведаецца, як ён скончыў свой шлях. А як гэта горка сысці з жыцця бясследна?
Лейтэнант так бы і закачанеў на марозным ветры, калі б не пачуты ім шум аўтамашыны. І ён перастаў думаць пра сваё няшчасце і вырашыў выпаўзці на дарогу, каб «заняць сваю апошнюю пазіцыю» ў жыцці. Іваноўскі зноў спяшаецца, прыпахівая упартым целам глыбокую баразну ў снезе. На гэты раз гэты апошні след начорківаецца незалежна ад загаду, а сваёй воляй, свабодай, гэтай ганарлівай і горкай свабодай распарадзіцца сабой.
І ён выпаўз на дарогу і чакае, толькі б дачакацца, не памерці раней часу. Апошняя пазіцыя — выключна асабістая пазіцыя. Ён спадзяваўся забіць менавіта штабнога, каб апошні ўзнос-для радзімы быў значным, але і гэтая надзея не спраўдзілася. Лейтэнанта Іваноўскага наканавана ўзарваць разам з сабой усяго толькі воз саломы і аднаго абозніка. Што ж, зноў усе намаганні, уся барацьба з цяжкасцямі дарэмная? Абдумваючы лёс Іваноўскага, пісьменнік ўмацаваўся ў думцы, што вялікая лёс будучых пакаленняў народа, залежыць ад таго, як паміралі на дарогах і абочынах вайны маладыя людзі, падобныя да лейтэнанта. Не гэтак важна каго падарваў Іваноўскі. Не ў выніку выбуху — значэнне яго жыцця, яе сэнс. «Калі чалавек закрыў целам амбразуру — гэта, зразумела, подзвіг, — кажа Быкаў. — А мастацтва цікавіць працэс, сукупнасць прычын, якія прывялі чалавека да гэтага выніку» І пісьменнік расказаў аб гэтай «сукупнасці», і сапраўдны сэнс жыцця героя і яго нават сапраўдны вынік адкрыўся нам у самай «спосабе» гэтага чалавека жыць і змагацца, змагацца да канца.
Быкаў выбраў такога героя, перакананы, што тым, у каго сёння проста нармальны чалавечы лёс, варта памятаць, на якой падставе спачывае іх шчасны свет, якія пакуты і які гераізм ўжо былі на зямлі і, значыць, не павінны, не маглі знікнуць бясследна, нічому не навучыўшы.

Понравилась статья? Поделиться с друзьями:
Добавить комментарий


+ восемь = 11

;-) :| :x :twisted: :smile: :shock: :sad: :roll: :razz: :oops: :o :mrgreen: :lol: :idea: :grin: :evil: :cry: :cool: :arrow: :???: :?: :!:

Adblock
detector