Запрасіў нас як — то сын лесніка да сябе. За грыбамі, кажа, сходзім, папаляваць, рыбу вудзіць будзем . Вухі зварым — пальчыкі абліжаш.
Мы, вядома, ўзрадаваліся, вушы развесілі, слухаем. Мой братачка так галаву страціў ад шчасця. Як жа! У лесе заначуем, палатку разаб’ем, вогнішча раскладзем, з стрэльбы паліць будзем. Потым ён мне спакою не даваў : Пойдзем, ды паедзем! Кажуць ён такі майстар рыбу лавіць, сабаку на гэтай справе зьеў. Не ведаю, якіх сабак ён еў, а вось мы папаліся на вуду. Падмануў ён нас.
Дамовіліся прыйсці ў суботу да вечара. Пяць кіламетраў адным духам ішлі. А нашага прыяцеля дома не аказалася. З’ехаў, кажуць, да цёткі . Ён жа нас запрашаў рыбу вудзіць, паляваць, разгубіліся мы. Вось Пустамеля, — абурыўся дзед, — увесь час каму — небудзь дурыць галаву.
У браткі слёзы ў тры ручая. Я, вядома, таксама не ў сваёй талерцы. Нічога, дзеткі, — супакоіў нас дзед , са мной пойдзеце.
І пайшлі. І рыбу лавілі, і вогнішча развялі , і вуха была — ні ў казцы сказаць, ні пяром апісаць. Толькі стрэльбы нам дзядуля не даў, малыя яшчэ.